به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری برنا؛ قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید این ضرب المثل حکایت میراث فرهنگی کشور است که همچون یخ در گرمای بی توجهی در حال آب شدن است و هرازگاهی برخی از باب دلسوزی یک شوک سرد به آن وارد می کنند بی آنکه بدانند این شوک بی حساب و کتاب خود باعث ترک خوردن تکه های یخ می‌شوند.
ایران جزو محدود کشورهایی است که همزمان با طبیعت بکر و مکان های طبیعی کم نظیر دارای بناهای تاریخی با چندین هزار سال قدمت است که شناسنامه و هویت تاریخی هر ملت به شمار می آیند اما این بناهای تاریخی چه آگاهانه و چه از روی غفلت به حال خود رها شده اند.
اگر قرار باشد به صورت جزئی غفلت های مورد توجه میراث فرهنگی را تشریح کنیم و وضعیت چندصد بنا کندوکاو شود کلمه و جمله از بیان آن عاجزند و متاسفانه تاکنون هیچ یک از مدیران فعال در این عرصه پاسخگوی سوالات و دغدغه های فعالان رسانه ای نبودند!
این منبع درآمد مهم کشور به جای جذب گردشگران و یادآوری تاریخ کهن میهن عزیزمان به بوتیک، هتل، رستوران و محل فیلمبرداری فیلم های سینمایی مبدل شده اند که آسیب هایی که از این طریق به بناهای تاریخی وارد می شود انکار شدنی نیست.
حفاظت از میراث تاریخی و فرهنگی کشور یکی دیگر از وظایف خطیر وزارت میراث فرهنگی است اما سوال اینجاست که چگونه هر سال تعداد زیادی از این آثار ملی در نقاط مختلف کشور از بین می رود؟ و به هر شهر که سر می زنیم ردپای تخریب یک اثر تاریخی و عدم حفاظت از آن را مشاهده می کنیم. باید در نظر گرفته شود که سرپا ماندن این بناهای تاریخی نیازمند توجهات و نظرات کارشناسانه است.
در این عرصه جای خالی نیروهای تحصیل کرده و متخصص اعم از معماران، پژوهشگران و مهندسان به شدت احساس می شود.
با وجود اینکه سالانه تعداد زیادی از دانشجویان در رشته های باستان شناسی، موزه داری، مرمت بناهای تاریخی و ... تحصیل می کنند اما تا کنون آمار رسمی از فعالیت های این افراد در بخش میراث فرهنگی منتشر نشده است.
امید است ترک فعل مدیران در این حوزه، اتفاقات جبران نشدنی را به بار نیارود.
انتهای پیام/