نفیسه صحبت‌های آقای هانس، پژوهشگر و عکاس آلمانی رو بعد از آهسته قدم زدن در نقش جهان و رسیدن به عالی قاپو اینطور روایت می‌کنه: "می‌دونی، من معتقدم معمار ساختمان رایشتاگ (پارلمان آلمان) از کانسپت معماری عالی‌قاپو الهام گرفته. اینجا ایستادن شاه در ایوان و تماشای چوگان بوده. آنجا در برلین دفتر کار مرکل، صدر اعظم آلمان، رو به فضای سبز-پارکی که در محوطه بناست و..." به راستی که تأمل برانگیزه.
نفیسه از تجربه بازدیدش از رایشتاگ یا همان ساختمان پارلمان آلمان که از برجسته‌ترین بناهای واقع در شهر برلین محسوب می‌شه، می‌گه: "چند سال بعد خودم از نزدیک رایشتاگ را دیدم و در فضای داخل و خارجش گشتم و حرف هانس را بیشتر درک کردم". با این وجود متوجه نقصان‌هایی در نحوه بازدید گردشگران و ارائه هنرهای سنتی اصفهان می‌شیم و نفیسه هم نظرش رو در این باره اینطور بیان می‌کنه: "در تمام این سال‌ها من هزار بار عالی‌قاپو را دیده‌ام و هزار بار عاشق‌تر شده‌ام و حسرت بیشتری خورده‌ام که چرا نمی‌شناسیمش، چرا آنطور که شایسته است در بوق و کرنایش نمی‌کنیم این کاخ-دروازه عزیز را. چرا فروشندگان خاتم اصفهان در تبلیغ‌هایشان از سقف ایوان عالی‌قاپو مایه نمی‌گذارند؟ کدام توریستی هست که دلش نخواهد برای معشوق، محبوب و عزیزانش روایتی از آسمان عالی‌قاپو را سوغات ببرد؟ چرا برای نائل شدن به دیدارش به گردشگران پاپوش و دستکش نمی‌دهیم؟ چرا قانون نمی‌گذاریم که توریست‌ها فقط بتوانند در قالب گروه‌های ده، پانزده نفره با راهنما در بنا بچرخند (کاری که در رایشتاگ آلمان و خیلی از بناهای تاریخی می‌شود). یکی از مرمتگران عالی‌قاپو می‌گفت در این کاخ به‌روز یادگاری می‌نویسند. امروز پاک می‌کنی فردا دوباره هست"
