به گزارش خبرنگار مهر، ماه رجب المرجب، ماه دعا و نیایش از راه رسیده است و جانها و دل‌های مشتاق یاد خدا، با راز و نیاز با خداوند تبارک و تعالی، جان‌های خود را جلا می‌دهند. محمدامین غروی در یادداشتی که مهر قرار داده است به آثار و برکات ماه رجب پرداخته است که در ادامه باهم می‌خوانیم:
پیشینه عبادت در ماه رجب
می‌شود دل را به خدا متصل کرد؛ اموری در اسلام تعبیه شده که پیوسته انسان بتواند با مبدا متصل باشد. دلدادگان حقیقی معبود در آستانه ماه رجب از خود بی‌خود گشته و رسیدن این ماه را لحظه‌شماری می‌کنند.
رجب نام نهری در بهشت است [۱] و بر اساس روایات، رحمت خداوند در این ماه به مؤمنان، بسیار اصابت می‌کند، از این رو آن را «رجب الأصَبّ» نامیدند .[۲] شناخت حقیقی این ماه و برکات آن را فقط باید از خداوند خواستار شد، چنانکه در دعای اول ماه رجب می‌خوانیم: «عَرِّفْنِی بَرَکَةَ هذَا الشَّهْرِ وَ یُمْنَه ؛[۳] خدایا، برکت و سعادت این ماه را به من معرفی کن.»
شرافت و بزرگی این ماه سبب شده تا استجابت دعا به تأخیر نیفتد. این ویژگی ماه رجب را مردم پیش از اسلام نیز می‌دانستند. نقل شده در زمان جاهلیت، یک نفر مال دیگری را به زور غصب کرد و پس نداد. تمام قبیله شخص غاصب از وی طرفداری کردند. شخص مظلوم به آنها گفت تا ماه رجب فرصت می‌دهم که مال مرا پس دهید و گرنه از خدا نابودی شما را می‌خواهم. با فرا رسیدن ماه رجب، او دست به دعا برداشت و نابودی همه آنها را از خدا درخواست کرد و دعای او مستجاب شد .[۴]
تاکید بر استغفار در ماه رجب
ماه رجب از الطاف الهی و فرصت مغتنمی است که خداوند برای بندگانش فراهم ساخته و در آن استجابت دعا را تضمین کرده است. ماه رجب، ماه استغفار است و ماهی است که «این الرّجبیون» در مورد آن وارد شده است. انسانی که به ذکر خدا و طاعت او توجه کند، می‌تواند از این ماه شریف بهره داشته باشد. انسان نمی‌داند که تا چه موقع از این فرصت‌ها نصیب او می‌شود. این ماه، ماه مغفرت و غفران است و برای آبادانی برزخ و قیامت باید از آن استفاده کرد.
خاتم الانبیا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «خدای تعالی فرشتهای به نام «داعی» دارد و هنگامی که ماه رجب فرا می‌رسد، این فرشته هر شب تا صبح ندا سرمیدهد که: خوشا به حال آنان که به یاد خدا هستند و خوشا به حال کسانی که فرمان‌بردار اویند. خدای تعالی میفرماید: من همنشین کسی هستم که با من همنشین باشد، اجابت‌کننده کسی هستم که اطاعت‌کننده من باشد و آمرزنده کسی هستم که از من طلب آمرزش و غفران نماید .»[۵]
دعاهایی که در این ماه وارد شده دارای مضامین عالی و بلند بوده و پیرامون این ماه، نکات مهمی در آنها ذکر شده است. در دعایی که خواندن هر روز آن سفارش شده، تعبیر مهمی آمده: «نَیْلُکَ مُتَاحٌ لِلْآمِلِینَ ؛[۶] عطایت برای امیدواران مهیا است.» نیل یعنی وصول و رسیدن؛ یعنی بشر چنان می‌تواند پرواز کند که به خداوند نائل شود. کسانی که چنین آرزویی دارند، در این ماه، راه پرواز برای آنها وجود دارد.
وقتی ما می‌توانیم هدف خود را وصول الی الله قرار دهیم، چرا ما به اهداف پایین بسنده کنیم؟ نهایت امر این است که بهشت و حورالعین باشد، اما وصول الی الله بالاترین است و نباید آن را رها کنیم.
اهل بیت (ع) برکت ماه رجب
ماه رجب با اعیاد مهمی همراه شده که به برکت آن افزوده و سبب زدودن هر چه بیشتر زنگارهای قلب می‌شود. مهمترین آنها، بعثت پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله) می‌باشد. این بزرگوار، قله و الگوی معارفی است که بشریت ظرفیت رسیدن به آنها را دارد.
ولادت مولی امیرالمؤمنین (علیه السلام) شرافت والایی را برای این ماه به ارمغان آورده و از همین روی، این ماه به عنوان ماه امیرالمؤمنین (علیه السلام) عنوان شده و نشان می‌دهد باید از مقام و شفاعت ایشان برای رسیدن به مقاصد خود استفاده کنیم.
قرآن به مسلمانان امر فرموده: «وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ ؛[۷] و در جستجوی وسیله برای رسیدن به خدا باشید.» امیرالمؤمنین (علیه السلام) در ذیل این آیه فرمودند: «من همان وسیله‌ای هستم که خدا به جست‌وجوی آن فرمان داده است .»[۸] بی‌شک تضرع در درگاه خداوند به واسطه این بزرگواران، سبب مشکل‌گشایی از از گره‌های زندگی خواهد شد.
بهره‌مند شدن از برکات ماه رجب، یکی از نعمت‌های الهی برای زدودن غبارهای نفسانی از انسان می‌باشد و بی‌شک از دست دادن این فرصت، کفران نعمت محسوب می‌شود. هیچکس نمی‌داند که آیا دوباره این ماه به او روی می‌آورد یا نه؟ دعا می‌کنیم که خداوند توفیق استفاده از این فرصت‌ها را به ما عطا کند تا از نیل‌کنندگان به خدا باشیم.
پی نوشت
[۱]. صدوق، ثواب الأعمال، ص: ۵۳.
[۲]. عاملی، وسایل الشیعة، ج ۱۰، ص: ۵۱۲.
[۳]. ابن طاوس، الإقبال بالأعمال الحسنة، ج ۳، ص: ۲۰۲.
[۴]. همان، ج ۳، ص: ۱۸۲-۱۸۱.
[۵]. مجلسی، بحار الأنوار، ج ۹۵، ص: ۳۷۷.
[۶]. مجلسی، زاد المعاد، ص: ۱۶.
[۷]. مائده/۳۵.
[۸]. صفار، بصائر الدرجات، ج ۱، ص: ۲۱۶.