جدایی و تنهایی هرگز آسان نیست اما مطالعات جدید محققان نشان می دهد که این امر ممکن است برای سلامت مردان مضر باشد. محققان دانمارکی دریافتند مردانی که مدت طولانی تنها زندگی می کنند، سطوح بالاتری از نشانگرهای التهابی در خون خود دارند.
به گزارش اقتصاد آنلاین به نقل از سیناپرس، تیمی از محققان دانشگاه کپنهاگ می گویند مطالعات اغلب ارتباط بین سلامت و تنهایی را به دلیل پایان ازدواج یا روابط طولانی مدت بررسی می کنند. اما مطالعات جدید محققان به بررسی این موضوع می پردازد که زمانی که مردان مرتباً از شریک زندگی خود جدا شده و در نهایت برای مدت طولانی تنها زندگی می کنند، چه اتفاقی می افتد؟
مطالعات قبلی نشان می دهد، برای افرادی که دارای روابط متعهدانه هستند، طلاق، مرگ همسر و تنهایی، خطرات زیادی از جمله تهدید سلامت روانی، ضعف جسمی، ایمنی پایین تر و مرگ به همراه دارند.
مطالعات جدید، داده‌های مربوط به سلامت و روابط را روی ۴۸۳۵ مرد و زن از بانک زیستی سالمندان و میانسالی کپنهاگ (CAMB) مورد بررسی قرار داد. این افراد همگی بین ۴۸ تا ۶۲ سال سن داشتند که دو سوم آنها مرد بودند. هر فرد سال هایی را بین سال های ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۱ میلادی (۱۳۶۵ تا ۱۳۹۰ شمسی) تنها زندگی می کرد. محققان شرکت کنندگان را به گروه‌هایی که دو تا شش سال تنها بوده و گروه‌هایی که بیش از هفت سال تنها بودند، تقسیم کردند.
پس از محاسبه عوامل بالقوه تأثیرگذار مانند سن، سابقه تحصیلی، وزن و سابقه مصرف دارو، نتایج نشان داد، مردانی که بیشترین میزان جدایی از شریک زندگی خود را دارند، دارای بالاترین سطوح التهاب خونی هستند. در ادامه، مردانی که بیشتر از همه جدا می شوند در مقایسه با افرادی که کمتر از یک سال تنها زندگی کرده اند، بر اساس نمونه های خونی، دارای ۱۷ درصد التهاب بیشتر بودند.
نشانگرهای التهابی نیز در میان شرکت کنندگانی که بیشترین سال‌ها را تنها زندگی می کردند، ۱۲ درصد بیشتر بود. به طور خاص، تیم تحقیقاتی، دو نشانگر خونی کلیدی، اینترلوکین 6 (IL-6) و پروتئین واکنشی C (CRP) را بررسی کردند. نتایج نشان می دهد مردان با سطح تحصیلات بالا که به مدت دو تا شش سال تنها زندگی می کردند، بالاترین سطح CRP را در خون خود داشتند. در همین حال، مردانی که بیش از هفت سال به تنهایی زندگی می کردند، بالاترین سطح IL-6 را داشتند.
، محققان این علائم هشدار دهنده را فقط در میان مردان و نه در میان زنان یافتند. پژوهشگران معتقدند بخشی از این اتفاق به دلیل واکنش مردان و زنان پس از جدایی از یک فرد مهم است. محققان ادعا می کنند که مردان تمایل دارند رفتار خود را بعد از جدایی به صورت بیرونی نشان دهند و به عادت هایی مانند نوشیدن بیشتر الکل روی آورند. برعکس، زنان پس از جدایی بیشتر درونی می شوند و علائم افسردگی بیشتری را تجربه می کنند. به گفته محققان، این رفتارها ممکن است به سطوح التهاب پس از جدایی کمک کند.
احتمال دیگر این است که مردان نسبت به زنان همسن تمایل به ایجاد پاسخ التهابی قوی تری دارند. دانشمندان بر این باورند که التهاب درجه پایین نقش کلیدی در ایجاد بیماری های مرتبط با افزایش سن، مانند سرطان، بیماری قلبی و دیابت نوع ۲ دارد.
پژوهشگران در یک بیانیه رسانه ای می گویند: تعداد کمی جدایی یا سال‌هایی که تنها زندگی کرده اید به خودی خود خطری برای سلامتی نیستند، اما مطالعات ما نشان داده است که ترکیبی از سال‌ها زندگی به تنهایی و چندین جدایی بر سطوح CRP و IL-6 تأثیر قابل توجهی دارد. سطوح التهاب از نظر بالینی قابل توجه بوده و به احتمال زیاد یکی از عوامل خطر برای افزایش مرگ و میر است.
از آنجایی که تعداد خانوارهای یک نفره در طول ۵۰ تا ۶۰ سال گذشته در اکثر کشورهای با درآمد بالا در حال افزایش بوده است، این گروه از افرادی که دچار قطع رابطه شده یا به دلایل مختلف به تنهایی زندگی می کنند به عنوان بخشی از گروه های در معرض خطر یاد می کنند.
شرح کامل این پژوهش و یافته های حاصل از آن در آخرین شماره مجله تخصصی Epidemiology & Community Health منتشر شده است.
