سعید محجوبی هنرمند نقاش که نمایشگاه نقاشی‌هایش با عنوان «توازن ناموزون» از جمعه ۲۴ دی در خانه کتاب پیدایش افتتاح می‌شود، درباره این نمایشگاه به خبرنگار مهر گفت: رویکرد آثار این نمایشگاه اجتماعی است و شامل روزمرگی‌ها، بی تفاوتی اجتماع به پیرامون زندگی، اخبار و حوادث بسیار است که از کنار آنها به راحتی عبور می‌کنیم. حدوداً ۴۵ اثر در نمایشگاه به نمایش گذاشته می‌شود با عنوان «توازن ناموزون» که ظاهراً همه چیز سر جایش است، ولی در واقع این‌طور نیست.
وی با بیان اینکه آثار نمایشگاه «توازن ناموزون» را با نگاه انتزاعی کار کرده است، اظهار کرد: تصمیم دارم حداقل ۲ سال یک بار، نمایشگاه انفرادی داشته باشم، ضمن اینکه در نمایشگاه‌های گروهی هم شرکت می‌کنم.
محجوبی درباره اینکه آیا برای فروش این آثار برنامه‌ای دارد یا خیر و اینکه فروش مناسب، چه فروشی است، گفت: بله، فروش آثار از اولویت‌های هنرمند است تا هم بتواند گذران زندگی کند و هم بتواند با توجه به اوضاع اقتصادی و شرایط، بوم و رنگ مورد نیازش را تهیه کند. در حال حاضر، فروش آثار کم شده اما کار یونیک و درخور تحمل و با کیفیت را باید اصولاً فروخت و مخاطب خریداری کند.
وی در مقام پیشنهاد به هنرمندها برای اینکه بتوانند در چرخه اقتصاد هنر سریع‌تر وارد شوند، گفت: به اعتقاد من، هنرمندان باید زیاد کار کنند، چراکه وقتی هنرمند کار انجام می‌دهد و اثر خلق می‌کند، تجربه به دست می‌آورد و این تجربه بیشتر می‌شود. من الان بالای ۱۵۰ اثر طی چند سال اخیر کار کردم و نمایشگاه «توازن ناموزون» هم به نظر خودم پربار است.
در استیتمنت نمایشگاه «توازن ناموزون» به قلم امیر سقراطی آمده است:
«آیینه‌هایی برای دیدن دوباره هنرمند
سعید محجوبی اگرچه در خانواده‌ای هنری پرورش یافته اما نقاش خودآموخته‌ای است که متأثر از هیجانات و احساسات درونی خود و متصل به ضمیر ناخودآگاهش به نقاشی می‌پردازد. نقاشی‌های و طراحی‌هایش، از آنجا که بی واسطه از ضمیر ناخودآگاه و مرجع عواطف او بر می‌خیزد، آثاری صیقل نخورده، بی پروا و تازه هستند. کارهایی بی روتوش، بدون دستکاری و دست‌اندازی هنرمند که بدون پیش طرح و اتود، با شور و شوق و عطش، بر بوم و کاغذ کشیده شده‌اند.
از این نظر، آثارش گاهی لطیف و مواج و احساسی است و گاهی مهاجم، خیره سرانه و بیانگرا است. هر چه هست کارهای سعید محجوبی، آئینه‌های کوچکی از طبایع متفاوت هنرمند و حدیث بی‌قراری او در این سال‌ها شده‌اند که جمع این آئینه‌های کوچک، تصویری واحد از هنرمندی بی‌قرار را بازتاب می‌دهد که با تقلید و شبیه شدن به دیگران سر سازگاری ندارد و سعی می‌کند با تجربه‌ورزی مدام در هنر انتزاع، کلماتی ناشنیدنی و محو از ناخودآگاهش را پیش چشم مخاطب به جملاتی سلیس، بلند و خوش آوا بدل کند. تماشای این آثار، دیدن دوباره هنرمند است اما این بار روی دیوار!»