به گزارش منیبان؛ قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران در مواد متعددی به حقوق متقابل زن و شوهر پرداخته است. یکی از مهم‌ترین مسائلی که در ابتدای زندگی هم زن و شوهر و هم خانواده‌های آنان با آن درگیرند، بحث مسکن و محل سکونت است.
چه زمانی زن می‌تواند جداگانه از شوهر خود زندگی کند؟
بر اساس قانون زنی که همسرش اقامتگاه معلومی ندارد می‌تواند جدا از همسرش زندگی کند. به عنوان مثال اگر محل زندگی همسر مشخص نباشد یا وی در یک مکان ثابت اقامت نداشته باشد.
در چنین شرایطی زن مختار است تا برای خودش مسکن تهیه کرده و جدا از همسرش زندگی کند و یک اقامتگاه جدا از همسر داشته باشد.
همچنین در مواردی که زن بر اساس توافق، در هنگام عقد شرط کند که انتخاب مسکن را بر عهده خواهد گرفت و همسر باید در مکانی که او صلاح می‌داند زندگی نماید نیز اختیار انتخاب مسکن با زن است.
و مورد دیگر اینکه، اگر زن با رضایت همسرش و به واسطه توافق با او بعد از ازدواج قصد کند تا در مکانی جدا از شوهر زندگی کند. در چنین شرایطی نیز محل زندگی زن و اقامتگاه او متفاوت از اقامتگاه همسرش خواهد بود.
ناگفته نماند که انتخاب مسکن جدا از همسر و زندگی در یک اقامتگاه جدا از شوهر، یک استثنا دیگر را نیز شامل می‌شود.
از این‌رو در صورتی‌که ادامه زندگی برای زن به سبب آسیب‌هایی ( مخصوصا آسیب‌های فیزیکی) که ممکن است از طرف همسر بر او وارد شود سخت یا غیرممکن باشد.
در چنین شرایطی زن محق است و می‌تواند مسکن جداگانه‌ای اختیار نموده و در اقامتگاهی که به دلخواه خودش است به زندگی ادامه دهد.
این آسیب ها می‌توانند آسیب‌های روحی، مالی یا شرافتی را نیز شامل شوند. البته این مورد به حکم دادگاه ممکن است. لازم به ذکر است که چنانچه برای دادگاه محرز شود که شوهر به همسرش آسیب وارد می‌کند، دادگاه در این زمینه حکم داده و این مورد جزو موارد عدم تمکین محسوب نمی‌شود.
بر اساس قانون، زن از حق نفقه برخوردار خواهد بود. این مورد نیز یکی دیگر از موارد استثنا در ارتباط با اقامتگاه زن شوهردار و نکات مهم آن است.