شهرخبر
برچسب‌های مهم خبری:#روستای#طبیعت

راهنمای گشت و گذار در روستای پاییزی امیریه شـاهرود

شاهرود با اقلیم منحصربه‌فردی که در میانه کویر و کوهستان محصور شده، روستاهایی تماشایی دارد که هنوز کم و بیش از این طبیعت بهره‌مندند.

پاییز امیرانه

به گزارش همشهری آنلاین، پاییز که برسد خیلی‌ها هوای جنگل ابر و روستایش را می‌کنند، یک جنگل پر از رنگ و ابر که آوازه زیبایی‌اش در تمام ایران پیچیده. اما شاهرود با اقلیم منحصربه‌فردی که در میانه کویر و کوهستان محصور شده، روستاهایی تماشایی دارد که هنوز کم و بیش از این طبیعت بهره‌مندند. روستای «امیریه» یکی از این روستاهاست. از شاهرود که وارد جاده مُجن شوید و حدود ۱۰ کیلومتر که به سمت شمال غربی برانید، یکی از زیباترین روستاهای شاهرود را خواهید دید. یک روستای پر از درختان چنار کهنسال و انواع باغ‌های میوه که نه فقط بهار و تابستانش، برای شاهرودی‌ها یک مقصد سفر دلپذیر است که پاییزش هم به خاطر همین درختان، فراموش‌ناشدنی‌تر از هر زمان دیگری است. از اوایل پاییز جمعیت امیریه کم می‌شود و به‌ همین خاطر می‌شود یک گشت و گذار آرام و خلوت پاییزی را در آنجا ترتیب داد. البته در سفر به امیریه می‌توان یک روزی را هم در جنگل‌های ابر، اولنگ یا قَطری شاهرود گذراند که همگی نزدیک این روستا هستند.

همسایه با ابرها

شاهرود با وجود آنکه در استان کویری سمنان قرار گرفته، اما به خاطر جغرافیای خاصش، از کوهستان و درخت حسابی پربهره است. روستای امیریه در این شهرستان هم به خاطر همین طبیعت پردرخت، حسابی تماشایی است. مخصوصا در پاییز که باغ‌هایش رنگ پاییز به خود می‌گیرند.

چطور برسیم؟

خودروی شخصی: برای رسیدن به روستای امیریه اول از همه باید به شاهرود برسید. شاهرود در ۳۹۰ کیلومتری جاده تهران - مشهد قرار دارد. از شاهرود مسیر رسیدن به روستا سرراست است. وارد جاده آزادشهر شوید و در همان اوایل راه، خروجی مجن و گرگان را در سمت چپ انتخاب کنید. اولین روستا در این جاده، امیریه است. باید حدود ۱۳ کیلومتر برانید تا به روستا برسید.

وسایل نقلیه عمومی: در شاهرود به خیابان مزار بروید و سوار مینی‌بوس یا تاکسی‌های «مجن» شوید. از راننده بخواهید شما را ابتدای روستا پیاده کند. بقیه راه را باید تا روستا پیاده بروید.

کجا بگردیم؟

روستای امیریه به خاطر وجود، چنارستان‌های کهنسال و باغ‌های زردآلو و گیلاس، یک طبیعت زیبا و پاییز رنگارنگ دارد. به این دیدنی‌ها چند اثر قاجاری را هم باید اضافه کرد.

در امیریه هم می‌توانید پاییزگردی کنید و هم تاریخ‌گردی

کوچه‌باغ‌های پاییزی: تقریبا در سراسر روستا و اطرافش، می‌توان در کوچه‌باغ‌های پاییزی گردش کرد. بسیاری از این باغ‌ها مالکیت شخصی دارند و برای ورود به آنها باید از صاحبان‌شان اجازه گرفت. اما یک منطقه عمومی برای گردش و اتراق، محلی تقریبا روبه‌روی کارخانه سیمان است که با دو ردیف درختان چنار بلند و نهری بزرگ که از وسط آن می‌گذرد، بسیار دیدنی است.

باغ گردشگری اَوَرس: تقریبا چند سال است که امیریه صاحب یک باغ تازه برای گردشگران شده. باغی که با الهام از شیوه باغ‌آرایی ایرانی و با استفاده از گونه‌های گیاهی استان سمنان شکل گرفته. این باغ تقریبا پنج هکتاری، حدود ۱۵۰ گونه گیاهی از استان سمنان را در خود دارد. درخت اورس یا سروکوهی یکی از معمولی‌ترین گونه‌های گیاهی در ایران است و به همین‌ دلیل هم اسمش برای این باغ انتخاب شده. غیر از حدود ۲۰۰ اصله نهال اورس باغ، حدود ۱۵ گونه پرنده و پستاندار در آن آزادانه حضور دارند. باغ اورس که در سه‌ کیلومتری ورودی روستا، در سمت دیگر جاده قرار دارد، امکاناتی برای دوچرخه‌سواری، فوتسال، والیبال، هندبال، اسکیت، بدمینتون و در ماه‌های گرم استخر شنا هم دارد. در این باغ مصرف هر نوع دخانیات ممنوع است.

باغ شازده و سردرش: یک باغ قدیمی در روستای امیریه باغ شازده است که در زمان حاکم وقت منطقه «امیراعظم» تبدیل به یک باغ اختصاصی شد. در دوره پهلوی اول، در سر این باغ یک بنای کوچک و زیبا ساخته شد که تزئینات زیبا و نقوش اسلیمی دارد. این باغ تقریبا در وسط روستا قرار گرفته که با هماهنگی با صاحبانش می‌توان نگاهی در آن انداخت.

حمام‌ امیریه: حمام روستای امیریه مربوط به دوره قاجار است و دستور ساخت آن را هم حاکم وقت صادر کرده. حمام دو سالن اصلی با دیوارهای سنگی و سقف‌های گنبدی آجری دارد و هر سالن هم چهار ستون با سنگ‌های مدور و سرستون‌های حجاری شده با نقوش گل و بوته دارد. متاسفانه این حمام در آستانه تخریب قرار گرفته.

پیست سوارکاری: در امیریه دو پیست سوارکاری هم وجود دارد. پیست سوارکاری مهر و پیست پارتیان در محدوده روستا هستند.

باغ گل و گیاه بهشت: این باغ در ابتدای روستا در کنار جاده مجن، گلخانه بیش از صد نوع گل و گیاه و انواع درختان میوه است که با هماهنگی قبلی می‌توان به آنجا سری زد.

منبع: سرزمین من، ماهنامه ایران‌شناسی، آبان ۱۳۹۳