به گزارش منیبان؛ وارد اداره شانزدهم پلیس آگاهی می شوم و چشمم به متهم مورد نظرم می افتد که مردی حدودا 40 ساله است و دستبند بر دست نشسته است . با هماهنگی افسر پرونده روبرویش می نشینم . سرش را پایین می اندازد و نگاهش را به زمین می دوزد . خودم را معرفی می کنم و برایش توضیح می دهم که تا حدودی در جریان پرونده اش هستم و از او می خواهم از خودش بگوید و نقطه آغاز این ماجرا...
آهی می کشد و می گوید خانم من واقعا پشیمان و شرمسارم اما می دانم این چیزی را عوض نمی کند و من نمی توانم کاری برای شاکیه و خانواده اش انجام بدهم . ای کاش می توانستم زمان را به عقب برگردانم .
نامم دانیال است و 40 سال سن دارم . مجرد هستم و بیکار و هنوز با والدینم زندگی می کنم .تنها سرگرمی و تفریحم گوشی موبایلم بود که در طول روز یک لحظه هم کنار نمی گذاشتم. یک روز به طور اتفاقی شماره ای را گرفتم و از صدا و لهجه آن سوی خط فهمیدم که با یک دختربچه ساده شهرستانی سر و کار دارم. همان لحظه فکری شیطانی به سرم زد و نقشه اغفال دخترک را کشیدم .
به او زنگ زدم و گفتم: مامور هستم و در تعقیب یک باند بزرگ قاچاق دختران به او رسیده ایم و متوجه شده ایم عده ای قصد ربایش و انتقال او به خارج از کشور را دارند. آنقدر ساده و خام بود که به راحتی دروغ هایم را باور کرد .
به او گفتم: آنها قصد آسیب زدن به خانواده ات را دارند و اگر ما در محل سکونتت برای دستگیری آنها اقدام کنیم ممکن است اعضای خانواده ات آسیب ببینند. پس بدون آنکه چیزی به کسی بگویی یا بروز بدهی به ترمینال برو و بلیطی برای تهران بگیر. ما اینجا تو را به یک محل امن منتقل می کنیم و زیر نظر داریم و وقتی قاچاقچیان انسان به سراغت آمدند همه آنها را با هم دستگیر می کنیم .
با تعجب گفتم : دخترک همه حرف هایت را باور کرد ؟ دانیال سری تکان داد و گفت: بله !!
آهی کشیدم و گفتم : یعنی در طول مدتی که فریبش می دادی ذره ای عذاب وجدان به سراغت نیامد از اینکه با این داستان در حال اغفال دختری هستی که می توانست جای فرزندت باشد. از این همه معصومیت و سادگی اش شرمنده نشدی ؟
دانیال گفت: این روزها حالم از خودم به هم می خورد. اما آن موقع لبریز از حسی سیاه و کثیف بودم و فقط به
لحظه ای فکر می کردم که یک موجود ساده و بی دفاع را به دام بیاندازم .
دخترک با توجه به چیزهایی که به او گفته بودم بی خبر از خانواده اش راهی ترمینال شد و چند ساعت بعد به تهران رسید. من که هنوز باورم نمی شد به این راحتی موفق به فریبش شده ام به استقبالش رفتم و او را با همان قصه ها به منزل مجردی یکی از دوستانم بردم. آنجا بود که دخترک بینوا به نقشه شیطانی ام پی برد. اما دیگر دیر شده بود و راه فراری نداشت. آنقدر پست شده بودم که گریه های دختر بچه هیچ اثری روی من نداشت. چندین روز او را در آن خانه نگه داشتم. تصمیم گرفته بودم هر وقت خسته شدم ، او را اطراف ترمینال رها کنم .خیالم راحت بود که نمی تواند خانواده و پلیس را به مخفیگاهم بکشاند اما خبر نداشتم او قبل از آمدن نامه ای برای والدینش نوشته و توضیح داده برای محافظت از خانواده و همکاری با پلیس مجبور است مدتی آنها را ترک کند و بعد از اتمام ماجرایی که درگیرش شده به خانه بازمی گردد.
خانواده دختر بلافاصله پلیس را در جریان می گذارند و با سرنخ های موجود راهی تهران می شوند. قبل از آنکه بتوانم دخترک را در خیابان رها کنم و آخرین ردپاها و سرنخ های به جامانده از خودم را پاک کنم سردی دستبند را روی دست هایم حس کردم .
وقتی گریه های دخترک و والدینش را مشاهده کردم پرده سیاهی که جلوی دیدگانم را گرفته بود کنار رفت و نتیجه نقشه شیطانی ام را دیدم. تازه آن لحظه فهمیدم که چه جنایتی مرتکب شدم و این موجود معصوم و بی دفاع چه رنجی را متحمل شده است رنجی که من با بی وجدانی و رذالت به او و خانواده اش تحمیل کردم .