به گزارش بهداشت نیوز، سندرم خود زشت پنداری یا اختلال بد شکلی بدن یک بیماری تصوری و روانی است که در آن فرد یک نقص فیزیکی یا یک نقص جزئی را در بدن خود می بیند که دیگران آن را نمی بینند. شخص مبتلا به این اختلال خود را «زشت» می داند و معمولا از قرار گرفتن در معرض دید دیگران و رفتن به اجتماع خودداری می کند. این افراد به دنبال جراحی زیبایی هستند و فکر می کنند مشکل شان با انجام این عمل ها حل می شود اما آنها پس از انجام جراحی مثلا بینی به سراغ انجام جراحی دیگر مانند رفع چین و چروک صورت و ... می روند.
یکی از مهمترین علایم سندرم خود زشت پنداری کنترل کردن دایم صورت در آینه، شیشه و عینک دیگران است. همچنین کسانی که دچار سندرم خود زشت پنداری شده اند مدام از دیگران درباره ظاهر خود سوال می کنند. کندن جوش های صورت و مقایسه کردن خود با دیگران از دیگر علایم سندرم خود زشت پنداری است.
متاسفانه طبق بررسی های بدست امده افراد مبتلا به بیماری سندرم خود زشت پنداری، مدام نگران شکل بینی، پوست، چشم ها، چانه، لب ها و مو های خود هستند. آنها مدام به این فکر می کنند که بخشی از چهره یا بدن شان با سایر اندام های بدنشان هماهنگی ندارد.
این افراد ممکن است در آرایش افراط کند و وقت بسیاری صرف آرایش موی خود کند یا به دنبال جراحی پلاستیک باشد. همچنین به شکلی لباس بپوشد که نقص مفروض شان را بپوشاند. بیشتر این افراد نقص را در صورت خود (بینی، دهان، چشم، گونه، ابرو، چانه یا لب و دندان) می بینند. دائم ظاهر خود را با دیگران (یا با مدل های نشریات و هنرپیشه ها) مقایسه می کند. وقت زیادی جلوی آینه می گذراند یا از آینه فرار می کند. وقت زیادی صرف می کنند که نقصی را که در ظاهرش (معمولا صورت) می بینند مخفی کنند. در جمع احساس ناراحتی و اضطراب دارند و از محیط ها و شرایط اجتماعی پرهیز می کنند. دیگران ممکن است او را خود شیفته و مجذوب خود یا سطحی ببینند. افراط در رژیم و ورزش، کمال گرایی (perfectionism) و ترس از تنهایی و منزوی بودن از دیگر ویژگی های این افراد است.
*دکتر پروانه صفایی مقدم، دکترای روانشناس بالینی، رییس کمیسیون روانشناسى بالینى سازمان ملل
منبع: سیناپرس