آرتین زهرابی؛ صفایی فراهانی رئیس اسبق فدراسیون فوتبال، نخستین مدیر فوتبال ایران بود که با الزام AFC و بخشنامه کنفدراسیون در اواخر دهه ۷۰، فوتبال کشور را وارد مسیر حرفه ای گری کرد.
لیگ برتر در دوران فراهانی استارت خورد؛ همان لیگی که ناصر حجازی حرفه ای بودنش را به باد انتقاد گرفت و می گفت از حرفه ای گری فوتبال فقط شماره پیراهن بازیکنان لاتین شد! همان لیگی که ابراهیم قاسمپور می گفت در زمین های محقرانه اش پای بُز هم در آن می پیچد؛ همان فوتبالی که فیروز کریمی یک میخ در زمین های چمنش پیدا کرد و با طنازی آن را مقابل دوربین تلویزیون نمایش داد.
فوتبال ایران همان است که همیشه بود؛ فقط ما زیادی جدی اش گرفته بودیم و هر بار که نمایندگان کنفدراسیون برای بازدید به تهران و سایر شهرستان ها می رفتند، با مدارک تقلبی مشتی دروغ تحویل آنها می دادیم و سال به سال مجوز تیم های ایرانی را تمدید می کردیم. چه ساده بودیم که تا ابد می توانیم با حقه و کلک از AFC سهمیه بگیریم!
به یاد روزهایی می افتیم که یکی از باشگاه های فرسوده و محقر در بازدید نمایندگان AFC با کلانتری محل هماهنگ کرد و دو چهره خارجی کنفدراسیون را از فرودگاه تا ورزشگاهی که متعلق به دولت بود با چند ماشین پلیس اسکورت کرد؛ بلکه با این اقدام پرطمطراق قند در دل بازرسان کنفدراسیون فوتبال آسیا آب شود!
از دل چنین فوتبالی طبعا رونالدو و مسی ظهور نخواهند کرد و استقلال و پرسپولیس که هنوز در مالکیت دولت هستند و بیش از ۴۰ سال در این زمینه شعار خصوصی سازی محقق نشده سر داده می شود، همین وضعیت بغرنج امروز را پیدا می کنند.
چرا باید اینقدر متوقع باشیم که نهادهای رسمی فوتبال دنیا، باشگاه های نیم بند ما را به رسمیت بشناسند؟ وقتی همچنان تیم های متول عربی در آخرین بازدیدهای AFC نمی توانند نمره لازم را برای حضور در لیگ قهرمانان آسیا کسب کنند، کنفدراسیون چرا باید دوباره به نمایندگان ایران آوانس بدهد؟
ساختار اغلب باشگاه های ایرانی به قدری خنده دار است که اطلاق لقب باشگاه به آنها جفا در حق صنعت باشگاهداری دنیاست؛ چرا تصور می کنیم دنیا باید به ساز ما برقصد؟
جهان فوتبال، جای خنده و شوخی نیست. لیگ قهرمانان آسیا نیز دیگر آن آوردگاه مسخره نیست که فیروز کریمی تیمی را جمع کند و جام بگیرد و ادای سرمربی برزیلی حریف را در دورهمی مهران مدیری در بیاورد.
تاریخ انقضای این شوخی ها گذشته و کنفدراسیون فوتبال آسیا یک بار برای همیشه می خواهد به همه تیم های آسیایی سخت بگیرد. فوتبال امروز دنیا جای حرفه ای هاست؛ فوتبالی که باشگاه ندارد، بخش خصوصی ندارد، مالک درست و حسابی ندارد، برنامه ندارد، هیئت مدیره ندارد، حق پخش تلویزیونی ندارد، باشگاه هایش فروشگاه و ورزشگاه اختصاصی ندارند در واقع تیم های محلی و بی کلاسی هستند که نمی توانند جایی در بین حرفه ای های دنیا داشته باشند. حالا ما می توانیم به دنیا بخندیم و دوباره در دورهمی برای همدیگر خاطره تعریف کنیم؛ آنها هم فوتبال ایران و نمایندگانش را حذف می کنند تا این بساط خنده و شوخی های مضحک برای همیشه جمع شود!