همشهری - مهرداد رسولی: قهرمانی در دسته فوق‌سنگین همه رشته‌های ورزشی یک مزیت ویژه است و ارزش دوچندانی دارد. مثل قهرمان دسته فوق‌سنگین وزنه‌برداری که به‌عنوان قوی‌ترین مرد جهان شناخته می‌شود و علاوه‌بر کسب مدال طلا، یک عنوان نمادین را هم تصاحب می‌کند. این رویه در مسابقات کشتی هم رعایت می‌شود و قهرمان وزن ۱۲۵ کیلوگرم، قوی‌ترین کشتی‌گیر جهان است. امیرحسین زارع، جوان بیست‌ساله‌ای که در المپیک توکیو مدال برنز گرفت و چند روز قبل قهرمان مسابقات جهانی شد هم‌اکنون عنوان‌دار آن است و بین همه کشتی‌گیران دسته فوق‌سنگین یک پدیده محسوب می‌شود. کشتی ایران بیش از سه‌دهه انتظار کشید تا بعد از مرحوم علیرضا سلیمانی، یک ایرانی دیگر در مسابقات جهانی کشتی آزاد قهرمان دسته فوق‌سنگین شود و امیرحسین زارع کسی بود که به این انتظار طولانی پایان داد. او می‌گوید از حالا به بعد برای حفظ این عنوان برای ایران و ایرانی تمرین می‌کند و به این زودی قافیه را به غول‌های کشتی جهان واگذار نخواهد کرد.
زندگی من با کشتی و تمرین عجین است و بعد از بازی‌های المپیک و مسابقات جهانی همین روال ادامه داشته؛ یعنی بیشتر اوقاتم را در سالن کشتی سپری کرده و مشغول تمرین بوده‌ام. بنابراین تغییر چندانی در زندگی‌ام ایجاد نشده و زندگی به‌معنای واقعی ادامه دارد. این سبک زندگی هم مختص حالا نیست و من از نوجوانی یکسره مشغول تمرین بوده‌ام. آن‌موقع همه فکر و ذکرم این بود که به تیم ملی کشتی بزرگسالان راه پیدا کنم و در بازی‌های المپیک و مسابقات جهانی، کشتی بگیرم. هدفم این بود که همه افتخاراتم در رده بزرگسالان رقم بخورد و برای همین اصلا عضویت در تیم ملی نوجوانان و مدال‌گرفتن در این رده مرا راضی نمی‌کرد.
بله، برای این هدف تمرکز کردم و خیلی زحمت کشیدم. خدا را شکر در بیست سالگی به آرزویم رسیدم و به‌عنوان ملی‌پوش ایرانی راهی بازی‌های المپیک شدم. قبل از اعزام هم فقط به مدال فکر می‌کردم و کمتر از دوماه بعد این حکایت در مسابقات جهانی تکرار شد.
اتفاقا دانش‌آموز ممتازی بودم و دوران راهنمایی و دبیرستان را در مدرسه نمونه‌دولتی گذراندم. اصلا مادرم شرط گذاشته بود که اگر در مدرسه نمونه‌دولتی قبول شوم مرا در کشتی ثبت‌نام کند. من هم عاشق کشتی بودم و آن‌قدر درس خواندم که در مدرسه نمونه‌دولتی آمل قبول شدم. وقتی به مدرسه نمونه‌دولتی رفتم مادرم به‌عنوان جایزه مرا در باشگاه کشتی ثبت‌نام کرد اما بعد از آن که به تیم ملی جوانان دعوت شدم دیگر نتوانستم در مدرسه نمونه‌دولتی ادامه تحصیل بدهم.
بله، عموی بزرگ من، بنیانگذار ورزش باستانی در شهر آمل است و پدرم به‌عنوان یکی از پیشکسوتان ورزش باستانی در آمل شناخته می‌شود. عموی دیگرم که مربی من است از کشتی‌گیران خوب آمل بود. من هم با عموها و پدرم مدام به زورخانه می‌رفتم. آن‌موقع‌ها رسم بود که بچه‌ها وقتی می‌خواستند کشتی‌گیر شوند در مدرسه با هم کشتی می‌گرفتند. من هم پای ثابت کشتی‌گرفتن در مدرسه بودم و معمولا با همکلاسی‌هایم سرشاخ می‌شدم.
نخستین بار در گود زورخانه ورزش کردم اما چند وقت بعد عاشق کشتی شدم و تمرین کشتی را در آمل شروع کردم. می‌توانم بگویم شخصیت من در گود زورخانه شکل گرفت. ریشه‌های مذهبی من هم به همین ماجرا مربوط می‌شود. ورزش زورخانه مثل کشتی یک ورزش پهلوانی است و زورخانه‌ها حال و هوای معنوی دارند. در زورخانه است که روح و جسم ورزشکار توأمان صیقل می‌خورد.
من به ائمه اطهار (ع) به‌خصوص به امام رضا (ع) ارادت خاصی دارم. قبل از هر مسابقه، سوره قدر و ذکر السلام‌علیک یا علی‌ابن‌موسی رضا (ع) یا السلام‌علیک یا اباعبدالله (ع) را می‌خوانم و می‌گویم خدایا به من جرأت و جسارت مبارزه بده تا شرمنده مردم نشوم. بیشتر اوقات از آقا امام‌رضا (ع) مدد می‌گیرم و به همین دلیل مدال طلای مسابقات جهانی را به آستان مقدس ایشان تقدیم خواهم کرد. قبل از مسابقات جهانی نیت کرده بودم که اگر مدال طلا بگیرم آن را به حرم امام‌رضا (ع) تقدیم کنم.
من برای تکرار این عنوان آمادگی کامل دارم و امیدوارم علی‌اکبر یوسفی هم در کشتی فرنگی دوباره قهرمان جهان شود. او دوست خوب من است و می‌دانم که برای قهرمانی در مسابقات جهانی خیلی زحمت کشیده. من هم ۳۲ سال بعد از قهرمانی مرحوم علیرضا سلیمانی در وزن ۱۲۵ کیلوگرم ایران را صاحب مدال طلا کردم. در تاریخ کشتی ایران سنگین‌وزن‌های بهتر از من هم بودند اما بخت با من یار شد که قهرمان جهان شوم و از این بابت خدا را شکر می‌کنم. امیدوارم این اتفاق تکرار شود و من خیلی به این ماجرا خوش‌بینم.
به هر حال کشتی افت‌وخیزهای زیادی دارد. حریف من در المپیک پتریاشویلی گرجستانی بود که خیلی تجربه داشت. در مبارزه با پتریاشویلی به قول معروف کشتی از دستم دررفت و با یک اشتباه باختم. بعد از بازی‌های المپیک سعی کردم اشتباهاتم را جبران کنم و مدال طلا بگیرم. خدا را شکر که در فینال با همان حریف گرجستانی مبارزه کردم و با اختلاف زیاد کشتی را بردم.
تردید ندارم که کار سخت من از حالا شروع شده و از این به بعد برای تداوم این قهرمانی تمرین می‌کنم. تلاش خودم را می‌کنم تا عنوان قهرمانی دسته فوق‌سنگین کشتی آزاد تا سال‌ها برای ایران و ایرانی باشد. من تمرین خودم را می‌کنم و بقیه‌اش را به خدا و ائمه‌اطهار (ع) می‌سپارم.
به من گفته‌اند درباره حریف آمریکایی حرفی نزنم و از رسانه‌ها می‌خواهم در این مورد از من سؤالی نکنند. اگر عمری باشد و به این مسابقات اعزام شوم، با دعای خیر مردم می‌روم. امیدوارم مسئولان به قول‌هایی که بعد از بازی‌های المپیک و مسابقات جهانی دادند عمل کنند تا یک ورزشکار در رفاه نسبی زندگی کند و با فراغ بال به مسابقات بین‌المللی برود.