به گزارش مشرق، پایگاه «میدل ایست مانیتور» در یادداشتی به موضوع قرار گرفتن عربستان و ایران در مسیر ترمیم روابط اشاره کرده و دلایل «ریاض» برای تمایل به این امر را تشریح کرده است.
«محمد مکرم بلاوی» یادداشت خود را با موضوع اقدام عربستان و ایران برای ترمیم روابط با اشاره‌ای تاریخی به رویکرد تهاجمی آمریکا در قبال ایران از سال ۱۹۷۹ و تلاش هایش برای «انزوای ایران» حتی در میان همسایگان و کشورهای مسلمان آغاز کرد و نوشت، این سیاست با خروج از برجام و اجرای سیاست «فشار حداکثری» علیه ایران در دوره ریاست جمهوری «دونالد ترامپ»، ادامه یافت اما «واشنگتن» به زودی دریافت که این رویکرد، نه تنها سبب توقف ایران و برنامه هسته‌ای اش نشد، بلکه به آن سرعت بخشید.
«بلاوی» در ادامه آورده است، همزمانی خروج ترامپ و دامادش از کاخ سفید و «بنیامین نتانیاهو»، نخست وزیر رژیم صهیونیستی از قدرت، عربستان را به فکر فرو برده و دچار بی قراری کرد؛ زیرا تیرگی در روابط عربستان و آمریکا و موضع جدی در قبال «محمد بن سلمان»، ولیعهد عربستان، آشکار شده بود.
به زعم نویسنده یادداشت، فراتر از تغییرات در سپهر سیاسی آمریکا، نشانه‌های دیگری زنگ هشدار را برای کشورهای حوزه خلیج فارس به صدا درآورد که از جمله آن‌ها می‌توان به خروج آمریکا از افغانستان و عراق اشاره کرد.
این اقدام آمریکا سبب شد تا کشورهای حوزه خلیج فارس در همان آغاز به کار کابینه بایدن، دریابند که استراتژی آمریکا تغییر کرده است.
از دیدگاه «بلاوی»، از آن جا که دلیل اصلی اختلاف ایران و عربستان، قرار گرفتن آن‌ها در دو جبهه مخالف در کنار و مقابل آمریکا بوده، اکنون عربستان احساس می‌کند که قربانی تغییرات احتمالی خواهد شد؛ بنابراین تمایل دارد تا با پیشی گرفتن از واشنگتن و دیگر همسایگان خود، با ایران به توافق برسد.
نگارنده بر این باور است که وقوع این اتفاق، با استقبال خوبی در جهان اسلام و از سوی ایران مواجه خواهد شد؛ بهبود روابط میان ایران و عربستان، می‌تواند تاثیر مثبت آشکاری در تحولات و موضوعات منطقه‌ای در سوریه، یمن، لبنان و عراق نیز داشته باشد؛ در عین حال، خطری جدی متوجه عادی سازی کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی خواهد شد.
نویسنده یادداشت در پایان تاکید می‌کند که سیاست جدید عربستان در قبال ایران، منجر به ثبات و امنیت در منطقه می‌شود که تروریسم را با آسیب جدی مواجه می‌کند؛ اما آیا این به نفع آمریکا خواهد بود یا ضربه دیگری به قدرت و اعتبار استراتژیک آن محسوب می‌شود؟