خاطرات شهدا|روایتی از خشوع شهید بابایی در برابر زیردستان خود

با عصبانیت رفتم جلو و محکم پتو رو از روش زدم کنار و داد زدم: "چرا پوتین‌هاتو واکس نزدی؟" بنده‌ی خدا از شدت صدای من از جا پرید و روی تخت نشست.

نصف شب رفتم آسایشگاه تا وضعیت انضباطی سربازها رو چک کنم؛ همین‌طور که داشتم تو تاریکی قدم می‌زدم چشمم به پوتین‌های یک سرباز افتاد که واکس نزده و خاکی کنار تختش افتاده بود. با عصبانیت رفتم جلو و محکم پتو رو از روش زدم کنار و داد زدم: "چرا پوتین‌هاتو واکس نزدی؟" بنده‌ی خدا از شدت صدای من از جا پرید و روی تخت نشست.

بعد همین‌طور که سرش پایین بود گفت: «ببخشید برادر. دیر وقت بود که از منطقه‌ی جنوب رسیدم. خونواده‌ام رفته بودن شهرستان و منم چون نمی‌خواستم مزاحم کس دیگه بشم، اومدم آسایشگاه، وقتی رسیدم همه خواب بودن و نتونستم واکس پیدا کنم..." صداش برام خیلی آشنا بود. وقتی سرش رو بلند کرد، دیدم جناب سرهنگ بابایی، فرمانده‌ی پایگاه است! بدجوری شرمنده شدم. نمی‌دونستم چی بگم. واسه همین فقط به‌خاطر جسارتم ازشون عذرخواهی کردم. اما ایشان اصلا ناراحت نشده بود و با لحنی مهربون گفت: "برادر جان، شما به وظیفه‌ات عمل کردی، من بیش‌تر از هر کسی خودم را موظف به رعایت مقررات و امور انضباطی می‌دونم."

شهید عباس بابایی

انتهای پیام/