درمورد دستمزد بازیگران اظهار نظر های متفاوتی وجود دارد اما بسیاری از حدس و گمان های جامعه در این باره تنها درباره ی برخی از بازیگران صدق می کند.

یکی از نکاتی که قطعا در درخشش،جذابیت و گیرایی هر اثر نمایشی (تئاتر، سینما و تلویزیون) موثر است و طبیعتا تولید کنندگان و البته این روز ها مدیران تلویزیون،پلتفرم ها و حتی صاحبان فیلم های سینمایی براساس آن فاکتور مهم اثرشان را تولید می کنند، ویترین و یا حضور بازیگران آن اثر است. به هر حال بازیگر به عنوان نوک هرم دیده شدن یک اثر نقش مهمی در موفقیت و اقبال عمومی کار دارد. بدیهی است که با این تعریف تهیه کنندگان در سینما برای جذب مخاطب بیشتر،تهیه کنندگان در تلویزیون برای دیده شدن اثر و حتی رقابت با دیگر شبکه های تلویزیونی و البته تهیه کنندگان و صاحبان اثر در پلتفرم ها که این روز ها برای رقابت با یکدیگر اتفاق بیزینسی را تجربه می کنند که این موضوع در گیرایی و حفظ مخاطب تا پایان اثر در پلتفرم ها مهم و موثر است به سراغ بازیگرانی میروند که بتوانند بار اصلی کار در جذب مخاطب را به دوش بکشند.

پس واقعیت این است که بازیگران، مهم ترین و موثر ترین اعضای یک اثر هستند به رغم اینکه در تولید یک اثر نمایشی مقوله های مهمی چون کارگردانی، تصویربرداری، دکور و صحنه ،طراحی گریم و... نقش دارند اما بازیگران هستند که با توجه به وزانت و طبقه ی تاثیرشان به لحاظ محبوبیت، سبقه و البته توانمندی و استعداد بالاترین دستمزد ها را به خود اختصاص می دهند.

سوالی که برای خیلی از مردم عام جامعه معمولا ایجاد می شود این است که آیا دستمزد های نجومی مخصوص تمام بازیگران است؟

آیا همه ی بازیگران می توانند دستمزد های بالا دریافت کنند؟

آیا دستمزد ماهی یک میلیارد و پانصد میلیون تومان برای تمام بازیگران یک پروژه است؟

آیا براورد هزینه های یک پروژه در سینما،تلویزیون و آثار نمایش خانگی اجازه می دهد بیش از سه بازیگر گران در آثار حضور داشته باشند؟

واقعیت این است که فاصله ی دستمزد میان ستاره ها ، بازیگران تاپ درجه یک، بازیگران تاپ درجه دو،بازیگران معمولی و بازیگران تازه از راه رسیده بسیار متفاوت است. در حال حاضر فیلم هایی روی پرده سینما هستند و آثاری در پلتفرم ها در حال پخش و توزیع هستند که فاصله ی دستمزد بازیگر نقش اول و پارتنر مقابلش چیزی حدود ماهانه هشتصد میلیون تومان است و درواقع تنها ستاره ها هستند که با دستمزد بالا با پروژه ها قرارداد می بندند. و گاهی درکنار میز صرف ناهار در یک پروژه سینمایی فردی با دستمزد ماهی پنج میلیون تومان نشسته است و کمی آن طرف تر دستمزد بازیگر دیگر برای هر ماه پانصد میلیون تومان است اما هر دو جلوی یک دوربین می روند و هر دو در تیتراژ یک اثر با جایگاه متفاوت قرار می گیرند

سال ها کار تهیه و تولید و مشاوره با سازندگان و تولید کنندگان آثار مختلف می گوید بیش از 60%  هزینه های تولید یک اثر نمایشی چه در سینما،چه در تلویزیون و چه در پلتفرم ها متعلق به بازیگران است. بدیهی است که در این شرایط پول هنگفتی از پروژه خرج بازیگران می شود و قطعا عوامل تهیه و تولید مجبور هستند از مابقی کار بزنند تا بتوانند بازیگران مد نظر کارگردان و گاهی بازیگران مد نظر مدیران تلویزیونی را در پروژه حاضر کنند.

آیا می دانید دستمزد تعداد زیادی از بازیگران یک پروژه از کارگردان بیشتر است؟

آیا می دانید برخی از بازیگران حتی پارتنر مقابلشان را خوشان انتخاب می کنند؟

آیا می دانید بازیگران حتی توانایی این را دارند که فیلمنامه را به نفع و سلیقه و مذاق خودشان تغییر دهند؟

درواقع این مسئله نشان از آن دارد که بازیگر محوری آسیبی است که می تواند سینما و دیگر حوزه های نمایشی را تحت شعاع خود قرار دهد. اگرچه در تمام این سال ها شاهد این بوده ایم که برخی اوقات کارگردانان کار بلد چه در سینما، چه در تلویزیون، چه در شبکه نمایش خانگی با به دست گرفتن یک فیلمنامه ی قوی به جای اینکه ستاره ها را مقابل دوربین ببرند بازیگران با استعداد و توانمند را به کار گرفته اند  و با قصه ای ناب، جذاب و پر کشش اتفاقی ماندگار را رقم زدند.

اما نکته ای که در اینجا حائز اهمیت است این است که ستاره ها به همان اندازه که می توانند با دریافت دستمزد های نجومی اثر را نجات دهند به همان اندازه نیز می توانند سم به زمین خوردن کار باشند. در این شرایط باید مبنای درستی برای انتخاب بازیگر اتخاذ شود. تهیه کنندگان تازه از راه رسیده و نابلدی که تمام تخم مرغ خود را در  سبد یک ستاره قرار می دهند و نمی دانند حتی ستاره ها هم برای درخشیدن به یک فیلمنامه قوی و یک پارتنر کار بلد و یک فضای دراماتیک دارای پتانسیل احتیاج دارند تا بدرخشند، معمولا هم در بحث سرمایه شکست می خورند و هم در بحث حرفه ای جایگاهی برای اثرشان نمی توان متصور بود.

در این شرایط است که باید گفت ستاره ها و دستمزدشان نکته ای نیستند که قابل کتمان باشند اما مدیریت فکورانه در انتخاب بازیگر ، مدیریت هوشمندانه در انتخاب سوژه و فیلمنامه ، مدیریت هوشمندانه در چیدمان بازیگری می تواند راه نجات باشد تا پروژه از درد و بلای بازیگر محور شدن فرار کند و به سمت یک اثر قابل دفاع و جذاب برود.

اگرچه بازیگران حجم اصلی هزینه های یک پروژه را به خود اختصاص می دهند اما اگر سری بگردانیم و تمام آثار موفق سینمای ایران را ورق بزنیم خواهیم دید که برخی از تولیدات ماندگار سینمای ایران از گذشته تا  امروز مستقیما به استفاده درست تیم تولید از گروه بازیگران مرتبط بوده است. اگر امروزه بیش از بیست بازیگر ستاره ی سینما مستقیما از دنیای تئاتر آمده اند به این نکته برمی گردد که تیم تولید با تفکر و تدبیر ستاره سازی کرده اند نه اینکه به سراغ ستاره های گران سینما بروند تا از لقمه ی آماده دیگران استفاده کنند.

با فرمول ستاره ساختن به جای سود بردن از ستاره های آماده با فرمول استفاده از بازیگران کاربلد و با استعداد تئاتر می توان ویترین بازیگری جذاب و متفاوتی را رو کرد و این ریسک را به جان خرید که به جای گذاشتن تمام تخم مرغ ها در یک سبد، سبدی را مهیا کرد تا همه ی افراد در جای درست خود قرار بگیرند.