آلن کمسل، دروازه‌بان ۸۸ ساله، تقریباً بعد از ۵۰ سال که از اولین بازی‌اش می‌گذرد هنوز هم هفته‌ای یک بار برای تیم فوتبال محلی خود در «للاندودنو» در ولز بازی می‌کند. پیرترین فوتبالیست بریتانیا در حال حاضر با نوه‌های هم‌تیمی‌هایش در اولین تیمی که در دهه ۱۹۷۰ در آن بازی می‌کرد، فوتبال بازی می‌کند!
آلن کمسل، دروازه‌بان ۸۸ ساله ولزی تا ۴۰ سالگی‌اش فوتبال بازی نمی‌کرد اما با گذشت پنج دهه هنوز هم هفته‌ای یک بار درون دروازه می‌ایستد. کمسل برای تیم «پنرین‌بِی استرولرز» دروازه‌بانی می‌کند، تیم در للاندودنو که اعضای فدراسیون فوتبال پیاده‌روی ولز هستند. فوتبال پیاده‌روی، فوتبالی در ابعاد کوچک‌تر است که بازیکنان بالای ۵۰ سال در مسابقات تحت پوشش آن شرکت می‌کنند.
آلن سه سال از پیرترین بازیکن بریتانیا بزرگ‌تر است؛ دیکی بورثویک ۸۵ ساله که تا قبل از قرنطینه سال گذشته در تیم «وایک اسماگلرز» بازی می‌کرد.
کمسل در مصاحبه‌ای با BBC گفت: «میتوانم ضربان قلب و تنفسم را احساس کنم و می‌دانم فوتبال برایم مفید است. من هنوز هم اینجا هستم و در ۸۸ سالگی از فوتبال لذت می‌برم. ۴۰ ساله بودم که فوتبال را شروع کردم. وقتی هم که شروع کردم آنقدر پرسرعت بودم که بتوانم گل بزنم. اما هرچه سن آدم بالاتر می‌رود نفس کم می‌آورد و برای همین است که در دروازه می‌ایستم.»
کمسل شاهد تغییرات هم‌تیمی‌هایش بوده و می‌گوید در حال حاضر با نوه‌های هم‌تیمی‌های سابقش بازی می‌کند: «من با تیم مردان بزرگسال شروع کردم و در طول سال‌ها آن‌ها یا از تیم رفتند یا آنقدر پیر شده بودند که نمی‌توانستند فوتبال بازی کنند، و بعد بچه‌های‌شان به تیم آمدند و بعد هم نوه‌های‌شان. من در ۸۰ سالگی با جوانان ۳۰ ساله بازی کردم.»
کمسل با وجود سن زیادش اجازه نمی‌دهد که درد و یا گل خوردن او را اذیت کند: «من شنبه‌ها کمی درد دارم اما جمعه‌ها کاملا ًخوبم و از بازی لذت می‌برم. فکر می‌کردم کارم خیلی خوب است اما اخیراً متوجه شدم که انگار کمی کند شده‌ام. وقتی هنوز در حال شیرجه زدن هستم توپ از خط دروازه رد می‌شود. خب که چی؟ همه این‌ها برایم سرگرم کننده است.»
کمسل به خوبی می‌تواند تا چند سال دیگر هم لقب مسن‌ترین بازیکن بریتانیا را یدک بکشد، و نزدیک‌ترین رقیبش یعنی بورثویک به علت مصدومیت از ناحیه کمر به مدت دو سال است که دیگر بازی نمی‌کند. بروثویک ۸۵ ساله در سال‌های اخیر و قبل از مصدومیتش در مسابقات «ساندی لیگ» در شهر «دورِست» حاضر می‌شد و برای پورتلند تاون و ویک اسماگلرز بازی می‌کرد.