اسماعیل براری، کارگردان فیلم‌های سینمایی «شهر در دست بچه‌ها»، «جهنم سبز» و «روز باران»، در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: مدیریت در کشور ما به دو نوع مدیریت اکتیو (Active) و مدیریت پسیو (Passive) تقسیم می‌شود. مدیریتی که قدم اول را برمی‌دارد و چرخ کار را راه می‌اندازد مدیریت اکتیو است و مدیریتی که به چرخیدن این چرخ تداوم می‌دهد مدیریت پسیو است که متأسفانه در کشور ما شرایط به شکلی است که مدیریت بخش دوم بود و نبودشان هیچ فرقی ندارد و شیوع کرونا در کشور این را بیشتر به اثبات رساند که بسیاری از مدیران وزارت ارشاد بود و نبودشان هیچ فرقی ندارد.
براری خاطرنشان کرد: وقتی محل درآمد سینما تعطیل است به این معنی است که حرفه سینما نابود شده و ما امروز شغلی به نام سینما نداریم و آنچه که از سینما در کشورمان شاهد هستیم فقط گذران عمر این حرفه است. در این بین سینمای کودک شرایط بدتری دارد، این‌گونه سینمایی در کشور ما یک جریان فصلی است و ما تنها در ماه خاصی که به برگزاری جشنواره فیلم کودک و نوجوان ختم می‌شود به این گونه سینمایی می‌پردازیم.
او افزود: در این بین جشنواره کودک خود یک محفلی است که بودجه و اعتباراتی به آن سرازیر می‌شود و برای برگزاری این رویداد هم لازم است سالی چند فیلم ساخته شود و به همین دلیل چند کارگردانی که با مسئولان ارتباط نزدیکی دارند فیلم می‌سازند و در جشنواره نمایش داده می‌شود. چرخه حیات سینمای کودک در ایران همین است و بعد از جشنواره عملاً هیچ نشانی از این سینما نداریم.
کارگردان فیلم سینمایی «شهر در دست بچه‌ها» در ادامه اظهاراتش تأکید کرد: انتظار می‌رود جشنواره فیلم کودک به حیات این گونه سینمایی در کشور تداوم ببخشد اما با بودجه‌ای که برای این فستیوال در نظر گرفته شده واقعاً چنین توقعی یک انتظار بزرگ از یک رویداد فرهنگی با بودجه نحیف دولتی است. من سال‌هاست به دلیل توقیف بودن آثار اخیرم فیلمی تولید نکرده‌ام ولی سال‌ها پیش که در چند جشنواره خارجی حضور داشتم، این جشنواره‌ها همچنان ارتباط‌شان با من را حفظ کرده‌اند، همچنان پیام‌ها، فصل‌نامه‌ها و اخبار خود را برای من می‌فرستند و برای آن‌ها مهم است که ارتباط‌شان با فیلمسازان قطع نشود.
این کارگردان تصریح کرد: متأسفانه شاهد هستیم که دولت به حرفه‌ها و خلاقیت‌ها در زمینه‌های مختلف پشت کرده و قهر مردم با این عرصه‌ها را شاهد هستیم و چنین وضعیتی تنها مربوط به سینما نیست. سینمای کودک هم مثل هر موجود زنده‌ای اگر بخواهد به حیات خود ادامه دهد باید در طول سال فعالیت داشته باشد و همه بخش‌ها باید به تداوم حیات آن کمک کنند اما متأسفانه امروز سینمای کودک یک جزیره جداست.
براری اظهار داشت: ما به فیلمسازان مختلف و سالن‌های مربوط به سینمای کودک نیاز داریم. سالیان دور وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برای راه‌اندازی یک سالن کودک اقدام کرد اما نتوانست به وجود آن تداوم ببخشد و برای پول در آوردن مجبور به اکران فیلم‌های ضعیف و بی‌کیفیت شد. وقتی یک سالن سینما نمی‌تواند از طریق بخش اعظمی از جامعه درآمدزایی کند مشخص است که سینمای کودک محکوم به نابودی و فراموشی است. همانطور که باید به فکر سالن‌های سینما، فیلمسازان متبحر در این حوزه باشیم، نیاز است که ساز و کار مدیریتی مناسب وجود داشته باشد و ما امروز بیش از هر چیز به مدیر اکتیو نیاز داریم.
او افزود: ما در حوزه تکنولوژی هم از سینمای دنیا عقب هستیم. زمانی که سینمای کودک ما رونق داشت و مردم به دیدن فیلم‌های کودک می‌رفتند هم ما در حوزه تکنولوژی از دنیا عقب بودیم. ما در برنامه‌ریزی‌هایمان نیز امروز دچار مشکل هستیم. جشنواره‌های ما برای عرضه فیلم‌هایمان به دنیا برگزار نمی‌شوند، در طول سال‌های مدیدی که جشنواره کودک برگزار می‌شود هیچ فیلمی در ایران برای عرضه در کشورهای دیگر معامله نشده و اگر فیلمی ایرانی در دنیا منتشر و اکران شده و به فروش رفته در جشنواره‌های خارجی بوده است چراکه مسئولان ما توان و به نوعی عرضه برگزاری یک جشنواره به معنای واقعی بین‌المللی را ندارند. جشنواره‌های ما از جمله جشنواره فیلم کودک رسالتی که سایر جشنواره‌ها در دنیا دنبال می‌کنند را دنبال نمی‌کند و تنها هدف از برگزاری آن ابراز وجود است تا ما هم بگوئیم که در این عرصه حضور داریم و جشنواره‌ای برگزار می‌کنیم تا به لحاظ سیاسی در این عرصه پرچمی تکان داده باشیم.
برابری در پایان خاطرنشان کرد: در پایان می‌خواهم از قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی کشورمان یادی کنم. جشنواره فیلم رشد که جشنواره‌ای برای فیلم‌های کودک بود یکی از معتبرترین جشنواره‌های ما به حساب می‌آمد اما متأسفانه در این آشفته‌بازار آنچه که داشتیم را هم از دست دادیم و امروز این رویداد هم به یک جشنواره کاملاً بی خاصیت تبدیل شده است که به نوعی رقیب جشنواره کودک بود اما این رقیب را امروز کاملاً نابود کرده‌اند.