فیلیموشات/ دیدن عکس های سریال قبله عالم و اسامی بازیگرانش آن قدر کنجکاوی برانگیز بود، که خیلی ها منتظر تماشای بازی ستاره ها در آن باشند. بسیاری از مخاطبان هم از قبل منتظر مهدعلیای این داستان ناصرالدین شاه بودند. شخصیتی محکم، تاثیرگذار و فراموش نشدنی در تاریخ، که به تنهایی برای جذاب کردن یک سریال کافی است. حالا تصور کنید این شخصیت تاریخی می خواهد طنز هم باشد و ایفای آن به عهده شقایق دهقان، یکی از بهترین بازیگران کمدی در همه این سال ها. به همین دلیل ما با شقایق دهقان درباره نقش جذابش و چالش هایی که برای ساختن این ورژن از مهدعلیا سر راهش بوده، گفت وگویی داشته، که در ادامه می خوانید.
من قبلا برای آقای محمدی بازی کرده بودم و باهم کار کرده بودیم. ایشان از قبل با جنس کارم آشنا بود و من هم همین طور.
نقش هایی که مابه ازای تاریخی دارد، هر بازیگری را قلقلک می دهد که آن را بازی کند. هرچند این سریال کمدی است و بخش هایی از آن ارتباطی به مهدعلیای حقیقی ندارد؛ ولی به هر حال این بُعد تاریخی، کاراکتر را جذاب می کند. به ویژه مهد علیا که شخصیت مهمی در تاریخ کشورمان بوده و شوخی با او هم بامزه است.
به هر حال وقتی قرار است نقش را واقعی و جدی بازی کنید، پارامترهایی داری برای اینکه به نقش نزدیک شوی. وقتی هم قرار است نقش را کمدی بازی کنی اول باید آن نقش را در واقعیت درک کنی که بعد بتوانی زوایای کمدی اش را از آن بیرون بکشی. این یک مقدار کار را مشکل می کند و در عین حال چالشی جذاب برای بازیگر است.
بله من هم سال ها قبل آن کارها را دیده بودم و تحسین شان می کردم. ولی برای بازی کردن در قبله عالم دوباره به آن ها رجوع نکردم. چون فکر کردم دلم می خواهد خودم به نقش برسم و بعد هم این کاراکتر با آن اتفاقی که در تاریخ افتاده، خیلی مرتبط نیست و در نتیجه دیدنش هم کمکی نمی کرد.
نه ولی این جمله ام را خودم خیلی دوست دارم؛ یکی از کاراکترها از من می پرسد: «شما اگر بچه دار بشید بچه تون شاه می شه؟» من می گویم: «مهدعلیا از هرچی بزاد، شاه می سازه.» در پیش تولید هم به حامد محمدی می گفتم که می خواهم یک دیالوگ بگذارم برای مهد علیا و بگویم: «من یک مادرشوهر هستم با 85 تا عروس. می فهمی چی میگم؟»
وقتی فیلمنامه را می خواندم به نظرم این ناصرالدین شاه کاراکتر بسیار جذابی است. به همان دلیل مابه ازای تاریخی داشتن و اینکه آن نقش با آن جدیت باید کمدی بازی شود. برای همین فکر می کنم چالش جالبی برای بازیگر است. به نظرم حامد کمیلی هم این کاراکتر را عالی درآورده. هادی کاظمی هم اصولا کمدین خوبی است. سام درخشانی بازی جدید و متفاوتی از خودش نشان می دهد. سوگل خلیق بسیار شیرین است، مارین ونهل با وجود اینکه هلندی است و زبان فارسی را خوب حرف می زند، اما نقش سختی دارد. به ویژه اینکه باید سعی کند فارسی را اشتباه حرف بزند!
برای ما اتفاق عجیبی نیست. کار کمدی کار بده بستان است. من عمده کارهایم کار کمدی بوده و با کمدین های خوبی هم کار کرده ام. بازیگری که روبه رویت بازی می کند وقتی که فقط به بازی خودش فکر نکند و بازی تو هم برایش مهم باشد نه تنها به تو بلکه به کل کار کمک می کند. خب بله پس این شرایط برای من هم بهتر است.
ببینید من با کارگردان های کمدی زیادی که سریال ساخته اند، کار کرده ام. روش هر کدام با دیگری فرق دارد. ولی حامد محمدی روش کاملا متفاوتی دارد. حتی جاهایی بود که من با تجربه هایی که داشتم، جور دیگری فکر می کردم و با خودم مجموعه تصمیمات دیگری برای نقش آورده بودم، اما در مشورت و تعامل با هم به یک نتیجه دیگری رسیدیم.
من به عنوان بازیگر و نه منتقدی که کل کار را از بیرون نگاه می کند، این را می گویم؛ چیزی که من را خوشحال نمی کند این است که بازیگر عنصر مهمی برای حامد محمدی نیست! یعنی برخلاف خیلی از کارگردان هایی که کار کمدی می کنند و تمام هم و غم و انرژی و خلاصه همه چیز را می خواهند از بازیگر بگیرند، او دلش می خواهد صحنه زیبایی داشته باشد، دکوپاژ قشنگی هم داشته باشد، دلش می خواهد اتفاق هنری زیبا، تصویر زیبا و قاب زیبا هم داشته باشد و به همین دلیل برای منی که بیشتر با کارگردان هایی کار کرده ام که آیتم مهم صحنه برایشان اول از همه، بازیگر بوده، شاید کمی کار را سخت کند. مخصوصا در کار کمدی به نظرم بده بستان بین بازیگران، حال و هوای بین آنها و انرژی شان خیلی مهم است. حامد محمدی دلش می خواهد همه این ها را با هم داشته باشد که این هم روش خودش است.
رتبه نمی هم، اما خیلی دوستش دارم. برایم تجربه جالبی بود.
فکر می کنم مورد استقبال قرار بگیرد چون مجموعه ای از فاکتورها را با هم دارد؛ داستان جالب دارد، صحنه و لباس های زیبا دارد و تصاویر خوش آب و رنگ است و چشمگیر، اتفاقات بامزه هم در آن می افتد و بازیگران خوبی هم دارد. برای همین فکر می کنم مورد استقبال قرار بگیرد. فکر می کنم در شروع داستان وقتی نمی دانیم چه اتفاقی قرار است بیفتد همین که تصویر خوب و چشمگیر به بیننده داده شود، علاقه مند می شود سریال را ببیند.
اگر منظور در قیاس با تلویزیون است، خب جواب این سوال خیلی مشخص است. به مراتب کارهایی که در شبکه نمایش خانگی ساخته می شود خط قرمزهای کمتری دارد. خط قرمز اصولا چیز منطقی نیست ولی به هر حال اینجا منطقی تر از چیزی است که در صداوسیما اتفاق می افتد. ولی من به بازی کردن در سریال های صداوسیما علاقه مندم. کار کردن در تلویزیون را دوست دارم به دلیل اینکه کارم را از تلویزیون شروع کردم و در تلویزیون بزرگ شدم و رابطه ای که در سریال های تلویزیون با مخاطب برقرار می شود، برایم جالب است.
ماجرای ممیزی سر درازی دارد. من سال های سال در تلویزیون کار کرده ام و این یعنی سروکله زدن طولانی با خط قرمزها و ممیزی ها. چیزی که در تمام این سال ها فهمیده ام این است که نمی شود قانون و قاعده ای برای چیزی به اسم «ممیزی» گذاشته شود که مثلا شما این قدر از مو یا آستینتان بیرون باشد، اشکال دارد یا این حرف را بزنید یا آن حرف را نزنید، مشکل دارد. بنابراین نسبت به سلیقه مدیریتی که در همان لحظه آن جاست و تصمیم می گیرد، این قانون قابل تغییر است. باز به این بستگی دارد که شما چقدر حرف تان برش داشته باشد و چقدر نداشته باشد و چقدر آن آقایی که تصمیم می گیرد امروز حالش خوب باشد یا فردا حالش خوب نباشد و چقدر از جای دیگر و ارگان های دیگر به آنها فشاری وارد شود یا نه… به نظر من الان مسئله اصلی این است که چیزی به اسم قانون نداریم که ما به عنوان کسانی که کار می کنیم، بدانیم که می بایست این موارد را رعایت کنیم تا دچار مشکل نشویم. تا وقتی این قضیه حل نشود، مشکل ممیزی و حاشیه هایش وجود خواهد داشت.
