اگر یک ناظر بی‌خبر از دور شاهد این همه کرشمه از سوی بازیکنان استقلال برای تمدید قرارداد باشد، لابد با خودش فکر می‌کند این نفرات چندین جام قهرمانی برای استقلال به ارمغان آورده‌اند و هر سال هم حداقل به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا می‌رسند. ای دریغ اما که در این بیابان برهوت، تنها گیاه روییدنی، غرور و توقعات آنچنانی است.
در همین پنجره تابستانی نقل‌وانتقالات، شمار زیادی از بازیکنان استقلال با تاکتیک «خداحافظی‌های فیک» رقم قراردادشان را افزایش دادند. دروازه‌بان پرنوسان و غیرمطمئن تیم تنها چند ساعت بعد از انتشار پست خداحافظی کنار مدیرعامل باشگاه ظاهر شد و قراردادش را تمدید کرد.
مدافع یاغی و بی‌انضباط تیم هم بعد از شوی فسخ قرارداد، راضی به ادامه حضور در جمع آبی‌پوشان شد. از آن سو مهاجمی که در کل سال ۱۴۰۰ تنها یک گل به ثمر رسانده هم از این نمایش منزجرکننده غفلت نکرد و بعد از پست خداحافظی، مذاکره از موضع بالادست را در دستور کار قرار داد.
برخی از این دوستان با لفاظی و تهدید به جدایی، مثل آب خوردن رقم قراردادشان را بالا می‌برند و باز سال بعد و ناکامی بعد از راه می‌رسد. کالای نایاب هم در این میان، کمی احساس خجالت و تعهد است.
این داستان در استقلال فقط به بازیکنان محدود نمی‌شود. سرمربی تیم هم با سوءاستفاده از محبوبیتش مخصوصا در فضای مجازی، هر کاری دلش می‌خواهد انجام می‌دهد. جناب فرهاد مجیدی فقط به این بهانه که جز اخوی گرانقدرش حاضر به همکاری با هیچ بنی‌بشر دیگری نیست، جواد زرینچه را سنگ روی یخ می‌کند و باعث می‌شود آدم به این بزرگی فقط چند ساعت بعد از اعلام خبر سرپرستی‌اش در تیم، از قبول این سمت استعفا بدهد. دیگر بگذریم از شاخ و شانه کشیدن‌های همیشگی مجیدی برای تمام مدیرانی که با آنها کار کرده است. لابد اگر فرهاد ۳ تا قهرمانی پشت سر هم بیاورد، قانون منع تردد در پایتخت اعلام می‌کند!
کاش اعضای پرناز و افاده تیم بزرگ استقلال فقط کمی درک می‌کردند که حاصل همه سر و صداهای‌شان در این چند سال، تنها یک «هیچ» بزرگ بوده است. اول ۲ تا قهرمانی بیاورید، بعد برای تمدید قراردادی که جز «ضرر» چیزی برای باشگاه ندارد، سناریو بنویسید و طاقچه‌بالا بگذارید.