استفاده ابزاری از نقدینگی برای تحریک انتظارات تورمی به سیاست اعلام نشده دولت در سالهای اخیر تبدیل شده است.
در رشد نقدینگی آن چه اهمیت کلیدی دارد «نسبت نقدینگی به تولید ناخالص داخلی» است. در دوره ۸۴-۱۳۸۰ نسبت نقدینگی به تولید ناخالص حدود ۴۵ درصد بود که در دوره ۹۲-۱۳۸۵ به حدود ۵۵ درصد رسید. در سالهای ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۶، این نسبت با بیش از ۳۰ واحد-درصد افزایش به حدود ۹۰ درصد صعود کرد و پس از آن نزولی گردید.
عامل مسلط در رشد بیش از ۵۰ درصدی «نسبت نقدینگی به تولید ناخالص» در سالهای ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۶، خلق پول توسط بانکها و به ویژه بانکهای خصوصی بود.
اقتصادخوانده های نئولیبرال کارگزارانی که در سالهای ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ موجبات رشد شدید «نسبت نقدینگی به تولید ناخالص» در دولت یازدهم را فراهم کردند، در دولت دوازدهم دلواپس نقدینگی شدند.
طرح ابرتورم در شروع کار دولت سیزدهم برای فرار از پاسخگویی و فرار به جلو و انحراف افکار عمومی از علت کلیدی تورم بالا یعنی قیمت بالا و غیرواقعی دلار است.
تنها راهکار کنترل تورم در دولت سیزدهم واقعی سازی قیمت بالای دلار و به تبع آن تخلیه حباب قیمت کالاها و دارایی ها است.