به گزارش مشرق، دربی ۹۶ را باید به فهرست بلند بالای مسابقات کسل کننده استقلال و پرسپولیس اضافه کرد. درست است که این بازی به لطف حذفی بودن، در نهایت یک برنده داشت ولی قطعا هر دو تیم بازنده اصلی این دیدار مخصوصا در ۹۰ دقیقه بودند.
آماری دقیق از بینندگان این بازی وجود ندارد اما حتما این عدد، چند ۱۰ میلیون نفری است. به طور مثال اگر ۳۰ میلیون نفر این بازی را به طور زنده نگاه کرده باشند این تعداد را ضربدر ۹۰ دقیقه بیهوده این بازی سرد و کسالت‌بار کنید و ببینید چه زمانی که حکم طلا را دارد، از این مردم و هواداران پای تلویزیون هدر رفته است.
بازی آنقدر در ۹۰ دقیقه بد بود که انگار سرمربیان و بازیکنان دو تیم روی تساوی و کشیده شدن به وقت اضافه با هم توافق کرده بودند! به قول فرشاد پیوس که گفت اگر حتی دروازه‌بان‌ها هم در بازی نبودند هیچ اتفاقی رخ نمی‌داد. نمی‌دانیم با این حرف باید بخندیم یا به فکر فرو برویم و نگران باشیم.
وقتی بازی به ۱۲۰ دقیقه کشیده شد باز هم انتظارات از روند بازی آنچنان برآورده نشد و فقط یکی دو موقعیت روی دروازه‌ها به وجود آمد. شاید اگر حساسیت ضربات پنالتی نبود، واقعا نمی‌شد هیچ نکته مثبتی در این بازی پیدا کرد.
دربی تهران به نوعی شناسنامه فوتبال ایران به حساب می‌آید، دیداری که در رده‌بندی‌ها همیشه جزو برترین دربی‌های آسیا و حتی دنیا قرار دارد و طبیعتاً انتظار این است که سطح بازی از لحاظ فنی نیز در خور نام این بازی بزرگ باشد یا حداقل اینکه ترس در ساق پای بازیکنان و در اندیشه مربیان وجود نداشته باشد.
این در حالی است که دو باشگاه از چند روز پیش انواع و اقسام بیانیه و مصاحبه‌ها را نثار همدیگر کرده و با واکنش‌های غیرحرفه‌ای و البته غیر اخلاقی به حواشی کاذب این بازی افزودند. پیمان یوسفی گزارشگر بازی در نیمه اول ابراز امیدواری کرد که وقتی آفتابه و لگن هفت دست است، از شام و ناهار هم خبری باشد ولی چنین نشد و بازیگران این نمایش بی‌مزه در زمین چمن چیزی برای ارائه نداشتند، هر چه بود همان توهین‌ها، تهمت‌ها و هوچی‌گری‌ها بود که در بیرون از زمین شاهد آن بودیم.
از گفتن این حرف خوشحال نیستیم ولی دربی بزرگ تهران، در قسمت ۹۶ بازیگران کوچکی داشت، افرادی که خوب بیانیه می‌دهند و «حرافان» خوبی هستند اما بد بازی می‌کنند و نازل‌ترین کیفیت فوتبال ایران را به نمایش می‌گذارند.