به گزارش منیبان به نقل از اسب بخار، طی سال های اخیر بسیاری از تولیدکنندگان برتر خودرو دنیا به منظور کاهش آلودگی شهرها و محیط زیست و همچنین رها شدن از نیاز به سوخت های فسیلی اقدام به تولید خودروهای برقی کرده اند. امری که همچنان در ایران به رغم نیاز بسیار شدید مغفول مانده است و تاکنون حرکتی مبنی بر رفتن به سوی تولید این گونه خودروها در ایران دیده نشده است.
اما در کنار این عدم توجه به تولید، برخی شرکت ها برای ورود به این عرصه اقدام به برنامه ریزی برای وارد کردن این نوع خودروها کرده اند. به گفته یک منبع آگاه و مرتبط با این موضوع، دولت نیز برای تسریع آهنگ استفاده از خودروهای برقی برای تشویق بیش تر مردم برای خرید و استفاده از این نوع خودروها قرار است یارانه ۱۰ هزار دلاری پرداخت کند.
یارانه ۱۰ هزار دلاری، سنگ بزرگ
هر چند جست‌وجو برای یافتن اطلاعات بیش تر و مطالعه قانون و یا بخشنامه مرتبط با این موضوع در فضای مجازی بی فایده است، آن گونه که منابع مطلع می گویند این قانون به رغم جذابیتی که در ظاهر دارد، اما با توجه به نحوه اجرا با برخی موانع مواجه خواهد شد که باعث می شود مردم به عنوان استفاده کنندگان اصلی این خودروها تمایل چندانی برای اقدام به خرید نداشته باشند.
براساس این قانون قرار است که به خریدار خودروهای برقی ۱۰ هزار دلار یارانه پرداخت شود. به بیان ساده تر، اگر خودرویی برقی به عنوان مثال۷۵۰ تا۸۵۰ میلیون تومان قیمت داشته باشد این مبلغ می تواند ۲۰ تا ۲۵ درصد مبلغ کل را پوشش بدهد. در حالی که، این گونه نیست و خریدار باید در ابتدا تمام و کمال قیمت خودرو را بپردازد. از سوی دیگر، برای این که بتواند از این خودرو استفاده کند حتماً باید آن را در چرخه حمل و نقل عمومی قرار بدهد. در واقع، خودروی برقی خریداری شده باید در اختیار ناوگان حمل و نقل عمومی قرار بگیرد و ماهانه نیز باید ۲۰۰ کیلومتر پیمایش داشته باشد. پس از آن، با مراجعه به سازمان بهینه سازی مصرف سوخت بخشی از مبلغ یارانه را دریافت کند. این روند تا هفت سال ادامه پیدا خواهد کرد، یعنی ابتدا باید خودروی برقی خریده شود، به ناوگان حمل و نقل عمومی افزوده شود، ماهی ۲۰۰ کیلومتر راه برود و تازه پس از ۷ سال دریافت یارانه ۱۰ هزاردلاری اش کامل می شود.
جذاب ۷ ساله؟
این در حالی است که بسیاری از تولیدکننده های بزرگ دنیا که در این زمینه فعالیت می کنند، در همان هنگام خرید این یارانه را از مبلغ کل خودرو کسر می کنند. در واقع، این شرکت ها بار اصلی را از دوش مصرف کننده برداشته و با همیاری و هم‌افزایی با سازمان ها و نهادهای مرتبط کاری می کنند که استفاده از این خودروها واقعاً برای مصرف کننده جذابیت ایجاد کند. به عنوان مثال، اگر قیمت خودرو ۴۰ هزار دلار باشد، خریدار و یا مصرف کننده ۳۰ هزار دلار می پردازد و مالک و صاحب اختیار خودرو می شود. ضمن این که، دیگر اجبار و تأکید هم برای استفاده در ناوگان حمل و نقل عمومی وجود ندارد. به بیان دیگر، هدف اصلی قانون‌گذار کاهش میل به استفاده از خودروهایی با سوخت فسیلی است. بنابراین با ابزارهای تشویقی سعی می کند که بخش وسیعی از مردم را برای استفاده از خودروهای برقی تشویق و جذب کند، اما در ایران برخلاف مرسوم نه تنها این گونه عمل نشده است، بلکه برخلاف ظاهر جذاب ۱۰ هزار دلار یارانه، پرداخت آن به گونه ای است که افراد تمایل چندانی برای رفتن به سمت خرید این خودروها از خود نشان نمی دهند. جدا از این که آیا زیرساخت های مورد نیاز برای این خودروها فراهم است یا خیر، نفس عمل چندان رنگ و بوی اجرایی ندارد، چراکه فرد خریدار با یک حساب ساده از خرید پا پس می کشد، چراکه باید اول کل مبلغ خودرو را پرداخت کند، سپس اقدامات و تعهدات لازم برای ورود به ناوگان حمل و نقل عمومی را انجام بدهد، در طول ماه ۲۰۰ کیلومتر پیمایش داشته باشد و سپس با ارائه مدرک این پیمایش به سازمان متولی، بخشی از این یارانه را دریافت کند. این روند تا ۷ سال ادامه خواهد داشت.
آیا بعد از ۷ سال خودرو مستهلک نشده و ارزش اصلی آن حفظ شده است؟ آیا این فرد برای نقل و انتقال خودرو و دریافت یارانه اش به مشکل نخواهد خورد؟ از سوی دیگر، با توجه به وضعیت اقتصادی و همچنین شرایط سختی که قرار داده شده است آیا اصلاً این طرح برای افراد معمولی جامعه طراحی شده است یا صرفاً با توجه به نحوه تعامل تنها برخی شرکت ها که بنیه قوی دارند می توانند از مزایای احتمالی این طرح استفاده کنند؟ آیا این طرح، که اطلاعاتی برای عموم از آن در دسترس نیست، اصولاً برای رفع مشکل طراحی شده است و یا صرفاً برای نشان دادن عزم و اراده و یک راه حل برای بالادستی ها طراحی شده است؟ در آخر این که آیا واقعاً این طرح که با ابهامات و تأکیدات فراوانی همراه است قابلیت اجرا و تشویق برای استفاده از خودروهای برقی را دارد؟