به گزارش خبرنگار برنا، متاسفانه با شکل‌گیری فضای مستاصلی که به واسطه شیوع کرونا و عدم حمایت‌های لازم در تئاتر شاهد هستیم طی یک سری گفت‌وگو با هنرمندان تئاتر به دنبال پیدا کردن راه‌ها و ایده‌های نجات‌دهنده هستیم که در این خصوص پرسش‌هایی را با اهالی تئاتر مطرح کرده ایم. در ادامه گفت‌وگوی خبرنگار برنا با مریم کاظمی بازیگر، کارگردان و نویسنده تئاتر را می خوانید:
بسیاری معتقدند با شیوع کرونا و وضعیتی که شکل گرفت آینده تئاتر برای همیشه دچار تحول شده است، پیش بینی شما از آینده تئاتر در روزگار کرونایی چیست!؟ آیا با وضعیتی که شاهد هستیم می توان به این امیدوار بود که روزهای پیش از کرونا دوباره برگردند؟
در تئاتر هم مانند همه مشاغل آنقدر گرفتار معیشت و روزمره گی هستیم که دیر به خودمان می آییم که چه نقشی در این حرفه‌مان بازی می کنیم و در حال ساختن هستیم یا تخریب. وقتی همه چیز عادی بود می خواستیم در مسابقه برتری و دور زدن یکدیگر برنده باشیم تا عقب نمانیم، وقتی دوران همه گیری کرونا پیش آمد این بیماری بیشتر شد، زیرا در کنار روزمره گی ترس از آینده و نبود چشم انداز هم گریبان ما را گرفت.
بحران شغلی نه تنها در تئاتر بلکه در همه مشاغل ایران، مسیر ایجاد رانت را هموار می کند. چگونه می توان به خلاقیت و صداقت و اخلاق پایبند بود. زیربنای اقتصاد شغل ما آسیب دیده است، این ربطی به دوران کرونا ندارد. این دوران هم سپری خواهد شد، ولی شاید فرصتی به ما داده که مراقب باشیم. مصرف بی رویه آب هشدار بی آبی در آینده است، شاید کرونا هم هشدار رفتار حرفه ای ما است.
قطعا تا مدت ها نمی توان امیدوار بود که سالن‌های تئاتر به شرایط عادی بازگردند، به نظر شما ایده‌هایی چون تئاترهای خیابانی می‌توانند ناجی باشند تا تئاتر و فرهنگ تئاتر رفتن از یاد نرود؟
تئاترهای خیابانی یا بهتر بگوییم فضای باز ایده بازیابی شده یا کشف شده نیست که ناجی باشد. وجود داشته، هست و خواهد بود. فرهنگ اگر فرهنگ باشد یکروزه به دست نیامده که با اتفاقی مثل کرونا یا محدودیت رفتن به سالن های تئاتر از بین برود، چیزی که از بین می رود عادت است. عادت ها مقطعی و دنباله رو است. فرهنگ اصیل و مستقل است. فرهنگ منتظر می ماند عادت خود را با سرگرمی دیگری مشغول می کند نگران نباشیم.
بسیاری از اهالی تئاتر در شرایط حاضر به لحاظ معیشتی وضعیت خوبی ندارند و متاسفانه با طولانی شدن این وضعیت به حمایت‌های دولت هم نمی توان امیدوار بود. به نظر شما چه ایده‌هایی می‌توانند فضای کاری امن ایجاد کنند تا امکان بهتر شدن وضعیت معیشتی هنرمندان فراهم باشد و هم تئاتر زنده بماند؟
متاسفانه همواره فعالان مشاغل تئاتری از شرایط درآمدی خود شاکی بوده‌اند. هیچگاه شغلشان تامین کننده هزینه های زندگی آنها نبوده است. قبل از همه گیری کرونا هم دچار بحران بوده ایم و بارها در مورد عدم وجود امنیت شغلی فریاد زده ایم. امنیت شغلی این نیست که به ما پول بلاعوض بدهند.
امنیت شغلی یعنی در مقابل کار با توجه به تخصص و تجربه، دستمزد دریافت کنیم، به میزانی که نگران هزینه های زیربنایی زندگی نباشیم مثل هزینه های مسکن، بیمه و تغذیه. باید این حداقل متناسب با هزینه های جاری تامین شود، نه حتی به میزانی که ویلا بخریم و سفارش کالای لوکس بدهیم.
امنیت شغلی یعنی وقتی امکان کارکردن فراهم نیست، برای تامین هزینه های بنیادی دارای سهمی از بودجه و اقتصاد کشور باشیم.
پس در شرایط عادی باید کار و شغل تعریف شود و شامل امکانات فراگیر همگانی مشاغل شود و با تصویب قوانین مدون در روزهای بیکاری بتواند تامین کننده حداقل های ما باشد. زیرا در غیر اینصورت حرفه هنری مزدور می شود.
