قربانی اسیدپاشی که سال ها بعد از حادثه هنوز موفق به دریافت دیه‌اش نشده است
سپس زیور و دخترش به نام یسرا را به همراه برادر دیگرش که آن شب در خانه آنها بود به بیمارستان منتقل کرد.سر و صورت مادر و دختر انگار در کوره آتش می سوخت و از شدت درد و سوزش به زمین و زمان بند نبودند و بیقراری می کردند.آنها روحشان هم خبر نداشت که چه بلایی بر سرشان آمده است.اما در میان درد و بی تابی از پرستاران و پزشکان واژه اسیدسوختگی را می شنیدند.
برادرشوهرم از من خواستگاری کرده بود
زیور پروین زنی ۴۵ ساله است.حدود ده سالی می شود که زندگی او در تاریکی می گذرد.زیور بعد از حادثه اسید پاشی چشمان خود را از دست داد و نابینا شد.
از آن زن هایی است که از شیندن حرف هایش سیر نمی شوم.آرام و با متانت حرف می زند و چند ساعتی با هم گپ می زنیم.
یکدفعه وسط درددل هایش می گوید:«وقتی صورت خودم را دیدم باورم نمی شد سوختگی چه بلایی سرم آورده باشد.»
می گویم:«مگر توانستی خودت را ببینی؟»
جواب می دهد:«سه سال بعد از حادثه ، پیوند قرنیه انجام دادم و مدتی بینایی ضعیفی داشتم.اما پیوند ، موفق نبود و بار دیگر بینایی ام را از دست دادم.»
بعد سر می خورد در خاطراتش.در خاطراتی که شاید لحظه های شاد و روشن هم در آن وجود داشته است اما به حدی کمرنگ بوده که باید به ذهنش خیلی فشار بیاورد تا آن را تداعی کند.
ماجرا را از خواستگاری تلخ برادرشوهرش شروع به تعریف می کند: «شوهرم مرد خوبی بود.جوان بود که سکته کرد و از دنیا رفت.مدتی که از مرگ او گذشت برادرشوهرم گفت با من کاری دارد و باید من را ببیند.من هم با او قرار گذاشتم اما فکرش را هم نمی کردم که قصد دارد چه بگوید.اول کمی مقدمه چینی کرد و مثال هایی از افراد دیگر زد.یکدفعه بحث را سمت خودش کشاند و گفت تو جوانی و اگر با من ازدواج کنی سرپناهی داری.به او گفتم اصلا دلم نمی خواهد به این حرف ادامه دهد.گفتم همسر تو با من دوست است و سختی زیای در زندگی کشیده است.جاری من سال ها در روستا زندگی کرده بود و به سختی پا به پای برادرشوهرم کار کرده بود.گفتم نمی خواهم زندگی اش خراب شود و به او خیانت کنم.از طرفی نمی توانستم به عموی بچه هایم به چشم شوهر نگاه کنم.وقتی این حرف ها را زدم به روی خودش نیاورد که چقدر ناراحت شده است.فقط گفت لااقل به محل زندگی ما یعنی روستای سرابله بیا تا حواسمان به بچه هایت باشد.من هم قبول کردم و ساکن طبقه پایین خانه برادرشوهر دیگرم شدم که بزرگتر بود.»
شب حادثه اسیدپاشی زیور و دخترش
زیور در ادامه می گوید:«شب حادثه من و دخترم در حال جمع کردن اثاث و وسایل خانه مان بودیم.چند سالی بود در خانه برادرشوهرم زندگی می کردیم.دخترم تازه نامزد کرده بود و من دیگر می خواستم برای زندگی به کرمانشاه بروم تا در کنار او باشم.برای همین اثاث کشی داشتیم.برادرشوهرم که خواستگار من بود به ما سر زد و به من گفت می خواهم بچه ها را به خانه مادرم ببرم که موقع کار مزاحم تو نباشند.من مخالف بودم اما او دو پسرم را با خود برد.من و دخترم تا دیر وقت در خانه کار کردیم و آخر شب رختخوابمان را میان کارتن ها انداختیم.برادرشوهرم که همسایه ما بود چند بار از پشت گنجره عبور کرد.همان موقع دخترم به من گفت مامان چرا عمو اینقدر مشکوک شده؟چند بار سایه اش را دیدم که از پشت پنجره عبور کرد.من فکر کردم لابد کاری دارد و زیاد جدی نگرفتم.»
برادرشوهر زیور که همسایه او بود بعدا در اعترافات خود گفته بود که آن شب وقتی مطمئن شده بود که زیور و دخترش خوابیدند،در را برای برادر دیگرش که قبلا خواستگار زیور بود باز کرده بود.
زیور در ادامه گفت:«تازه خوابمان برده بود که یکدفعه با احساس سوزش شدید از خواب پریدم.جیغ می زدیم و در خانه می دویدیم و به کارتن ها می خوردم.برادرشوهرم که خواستگار من بود روی من اسید ریخته بود و برادرش که همسایه ما بود روی دخترم اسید ریخته بود.بعد هم وانمود کردند که به خاطر سر و صدای ما به خانه مان آمدند و با ماشین ما را به درمانگاه بردند.
دختر زیور بر اثر اسیدسوختگی جان باخت
چند روز بعد از اسیدپاشی برادرشوهران زیور به اسیدپاشی اعتراف کردند:«حال من و دخترم خیلی بد بود و برای درمان به تهران منتقل شدیم.چشم هر دوی ما آسیب دیده بود.دخترم هجده روز هم تختی من بود و بعد حالش وخیم شد او را به بخش مراقبت های ویژه منتقل کردند.»
هنوز هم وقتی از دخترش حرف می زند،داغ دلش مثل همان ده سال قبل تازه می شود.سوزناک ترین نقطه این ماجرای سراسر سیاهی برای او لحظه ای است که دخترش را به خاطر اسیدسوختگی از دست داد:«بعدها فهمیدم دخترم به بخش مراقبت های ویژه نرسیده بود و جانش را از دست داد.اما تا هشت ماه بعد از مرگش به من نگفته بودند که روحیه ام را از دست ندهم.هر بار بهانه او را می گرفتم به من می گفتند نمی تواند حرف بزند و تلفن بردن در بخش مراقبت های ویژه قدغن است.بالاخره مرخص شدم و بزرگان فامیل به من گفتند که دخترم جان باخته است.دیگر حال خودم را نمی فهمیدم.جیغ می کشیدم و می دویدم.تمام بانداژ بدنم خیس خون شد.»
زیور در مورد انگیزه برادرشوهرش از این اسیدپاشی می گوید:«بعدها برادر شوهر بزرگترم که همسایه ما بود گفته بود برادرش او را با پول وسوسه کرده بود که به ما اسیدپاشی کند.او هم چون اعتیاد داشت به راحتی با پول وسوسه شده و قبول کرده بود.می گفت برادرش به او گفته بود که فقط می خواهد کمی زیبایی من خراب شود تا با کسی ازدواج نکنم.دخترم هم این اواخر متوجه شده بود که عمویش از من خواستگاری کرده بود.می دید که در کار بچه ها دخالت می کردند و جلویشان می ایستاد.می گفت بگذارید مادرم زندگی اش را کند.برای همین از او هم کینه به دل گرفته و او را هم با اسید سوزاندند.»
زیور قاتل دخترش را بخشید
دادگاه برادرشوهر زیور را که خواستگار او بود به تحمل ده سال حبس محکوم کرد.برادرشوهر دیگر هم به اتهام اسیدپاشی به دختر زیور که منجر به قتل او شده بود به قصاص محکوم شد:«من هیچ وقت با اعدام موافق نبودم.برای همین از قصاص برادرشوهرم هم گذشت کردم.دادگاه دیه من را هم بر عهده برادرشوهر بزرگترم گذاشت.با اینکه من عقیده داشتم همان برادرشوهرم که خواستگارم بود روی من اسید ریخته بود.»
صد بار عمل جراحی و امید به دیدن روشنایی
ده سال از اسیدپاشی به زیور پروین می گذرد و او نتوانسته یک ریال از دیه اش را بگیرد.این در حالی است که بیش از صد عمل جراحی انجام داده است:«بینایی هر دو چشمم را از دست دادم و این برای کسی که یک عمر به ندیدن عادت نداشته خیلی سخت است.بیش از صد عمل جراحی انجام دادم و قبل از انجام این عمل ها اوضاع جسمی خیلی وحشتناکی داشتم.لبم به گردنم چسبیده بود و از بی نی ام فقط یک تیغه باقی مانده بود.دست راستم نزدیک بود فلج شود و حالا هم کوتاهتر از دست دیگرم شده است.»
در میان مشکلات زیاد جسمی زیور پروین ،نابینایی او معضلی دردناک تر از بقیه مشکلات است.اگر زیور پروین بتواند هزینه جراحی را فراهم کند،شانس به دست آوردن بینایی او بالاست.
به لحظه ای فکر می کنم که بعد از تجربه تاریکی؛او یک بار توانست یک بار دیگر دنیا را ببیند اما باز هم زندگی برایش تیره و تار شد.امید در دل او کاشته شد اما باز هم کورسوی امید رو به تاریکی رفت.
منبع: رکنا