به گزارش منیبان؛ جانلوییجی بوفون، دروازه بان 43 ساله ایتالیایی پس از یک دوره ورزشی پرافتخار، برای دومین بار یوونتوس را ترک می کند و ممکن است طی روزهای آینده اعلام بازنشستگی کند. جانلوییجی بوفون در مصاحبه مفصلی با تلویزیون یوونتوس، درباره جدایی از این تیم و لحظات تلخ و شیرینش در این باشگاه صحبت کرد:
پیروزی در فینال کوپا ایتالیا زیبا بود. آن دیدار، پایان یک رابطه را با یک پیروزی زیبا و صحنه هایی عالی از رفاقت میان من و هم تیمی هایم، رقم زد. این یک خداحافظی بسیار آرامش بخش برای من بود و مثل خداحافظی سه سال پیشم بود. در تمام این سال ها، هوادار یوونتوس بوده ام چون ارزش های خاصی برایش ساخته ام. من خودم انتخاب کرده ام تا هوادار یوونتوس باشم. یوونتوسی بودن، چیزی است که مرا خوشحال می کند. شاید خیلی از آدم ها به خاطر این که خانواده شان یوونتوسی بوده اند، هوادار این تیم شده اند و از خودشان نپرسیده اند که یوونتوسی بودن، آن ها را خوشحال می کند یا نه. با این حال من یکی از بهترین، زیباترین و بزرگ ترین هدیه ها را با یوونتوسی بودن، گرفته ام و این اتفاقی نبوده است.
خیلی ها می گویند تو بهترین دروازه بان تاریخ هستی.
هرگز به این عنوانی که به من نسبت می دهند، فکر نکرده ام. گرچه خوشحال می شوم که این را می گویند چون حس رضایت به همراه دارد. این باعث می شود متوجه شوم در مسیر درستی هستم. قضاوت مردم کمک می کند همیشه بیشتر تلاش کنیم. با این حال فکر می کنم این که همیشه به دنبال یافتن بهترین ها در فوتبال باشیم، معنا ندارد چون نمادها و اسطوره ها همیشه باقی مانند. فوتبال تغییرات زیادی داشته است و الان نسبت به گذشته ها سخت تر است. با این حال، بازیکنان حال حاضر نسبت به گذشته، امکانات بیشتری هم در اختیار دارند. پله، مسی، کریستیانو رونالدو و مارادونا همه از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال هستند اما لزومی ندارد که بهترینِ آن ها را پیدا کنیم.
بهترین لحظه ات در یوونتوس را بگو.
شادترین لحظه ام در یوونتوس، در تریسته رقم خورد؛ وقتی که اولین اسکودتو را با آنتونیو کونته کسب کردیم. در آن لحظه با انتخابم حس قدرت کردم چون معتقد بودم یوونتوس دوباره بر می گردد و قهرمان می شود. در سال 2006 به جدایی از یوونتوس فکر می کردم و می توانستم از تیم بروم اما ماندم و شش سال سختی کشیدم. با این حال، مزد آن سختی ها را گرفتم.
بزرگ ترین ناامیدی ات در یوونتوس چه زمانی رقم خورد؟
فینال کاردیف. این را به خاطر این نمی گویم که در فینال باختیم، بلکه نحوه شکست ما بد بود. ما در نیمه دوم دچار فروپاشی شدیم. در بالاترین سطح مان بازی نکردیم. باخت 1-0 یک چیز است و باخت 4-1 چیزی دیگر. لحظه حذف از لیگ قهرمانان با پیروزی 3-1 مقابل رئال مادرید هم تلخ بود. در آن بازی افتخار می کردم که کاپیتان یوونتوس هستم. آیا عکس های آن بازی را تماشا کرده ام؟ نه. آیا به خاطر یوونتوس گریه کرده ام؟ به ندرت به خاطر نتیجه بازی گریه کرده ام اما به خاطر آن عصبانی یا ناراحت می شوم.
آیا وقتی در پاری سن ژرمن بودی، بازی های یوونتوس را می دیدی؟
نه چون به تازگی تیم را ترک کرده بودم. با این حال، می توانم بگویم حضور در پاری سن ژرمن تجربه فوق العاده ای بود و از نظر انسانی، چیزهای زیادی به من داد و باعث پیشرفتم شد. حس می کردم که شهروند جهان هستم. از نظر ورزشی هم در یک تیم پرستاره با حضور بازیکنانی چون نیمار و ام باپه بازی می کردم.
دوره دوم در یوونتوس چطور بود؟
در ابتدا از این که دروازه بان دوم بودم، چندان خوشحال نبودم. فرصت داشتم تا با تیم های خوبی در لیگ قهرمانان اروپا بازی کنم اما یادم آمد که 41 ساله ام و ممکن است مشکلات بدنی پیش بیاید. پس به خودم گفتم در چنین شرایطی، خانواده باعث می شود حس راحت تری داشته باشم و به یوونتوس برگشتم. همچنین بازی کنار کریستیانو رونالدو تجربه شخصی خوبی برایم بود. این تجربه چیزهای زیادی به من آموخت و اگر به عقب برگردم، بازهم امتحانش می کنم. با شزنی و پینسولیو رابطه ام خیلی خوب است.
یوونتوس برای تو چه معنایی دارد؟
حضور در یوونتوس مثل مدرک کارشناسی ارشد فوتبال است. افتخار می کنم که عضو یوونتوس بودم و از این بهتر نمی توانستم کار کنم. فقط یک چیز اذیتم می کند؛ آن هم این که به خاطر مشکلات، انگیزه تیم پایین آمد. هواداران واقعی نباید در موقع اولین سختی، پشت تیم را خالی کنند. هوادار باید تا پایان ماه می، تیمش را حمایت کند نه فوریه. همچنین یک سری نظرات درباره بازی کردن من مقابل بارسلونا، آزارم داد؛ می گفتند بوفون بازی کرد چون دوست پیرلو است. من هیچ هدیه ای نخواسته ام و نمی خواهم.
حالا قرار است چه کار کنی؟
نیاز دارم کمی از فوتبال دور باشم، استراحت کنم و تجدید قوا انجام دهم چون ما در ماه می، هر سه روز یک بار بازی کردیم. نمی خواهم از انتخاب بعدی ام پشیمان شوم. الان خوشحالم؟ بله، خیلی زیاد و بیشتر از این نمی توانم بخواهم. ممکن است بازنشسته شوم. فکر می کنم به اندازه کافی دوران حرفه ای خوبی داشته ام.