به گزارش بهداشت نیوز، اسم دیگر این بیماری اپی کوندیلیت لترال است. محل درد روی برجستگی انتهای استخوان بازو در سمت بیرونی آرنج است، یعنی اگر ایستاده باشیم و کف دست رو به جلو باشد، طرفی از آرنج دردناک است که در انتهای زیر سر شانه است، نه سمتی که در انتهای زیر بغل است. درد معمولاً در همان سمت، به پشت ساعد هم تیر می کشد و بیمار موقع انجام کارهای دستی احساس درد دارد.
دکتر محسن مردانی کیوی، متخصص ارتوپدی، فلوشیپ آرترسکوپی زانو و شانه و صدمات ورزشی منشا اصلی شروع این بیماری را، احتمال ایجاد ریز پارگی های متعدد بعضی از تاندون های آرنج، در تماس با برجستگی آرنج می داند.
دکتر مردانی در خصوص این بیماری اظهار کرد: از نظر آناتومی مفصل آرنج از اتصال استخوان های بازو و ساعد تشکیل می گردد. مانند دیگر مفاصل بدن، این مفصل نیز توسط عضلات احاطه می شود و تاندونها باعث اتصال عضلات به استخوانها می گردند. بیماری آرنج تنیس بازان یا "تنیس البو" یا "اپیکندیلیت خارجی"، بیماری رایجی است که علائم شایع آن درد و حساسیت در منطقه خارجی آرنج و ضعف و ناتوانی در بلند کردن اشیا است .
وی افزود: برخلاف آنچه در افکارعمومی رایج است تنها درصد کمی از بیماران (5 درصد) به دلیل بازی های راکتی مانند تنیس به این بیماری مبتلا می شوند. شیوع این بیماری در بین عامه مردم در حدود 1 تا 4 درصد و در بین جمعیت کارگرانِ صنایع پرخطر 15درصد است. این بیماری بیشتر در خانم های خانه دار و کسانی که با دست کارهای سنگین انجام می دهند دیده می شود. در بسیاری مشاغل مثل نقاشی ساختمان، لوله کشی، نجاری، تعمیرکار اتومبیل، آشپزی و قصابی نیز احتمال این آسیب وجود دارد.
عضو انجمن جراحان ارتوپدی ایران ادامه داد: به طور معمول اپی کوندیلیت خارجی بیشتر در افراد بالای 40 سال (35 تا 55 سالگی) دیده می شود، مردان و زنان به یک نسبت در این بیماری درگیر می شوند و اغلب تاریخچه ای از فعالیت های مکرر را در طی کار یا فعالیت های روزانه ذکر می نمایند. مطالعات اخیر نشان داده اند که این ضایعه بیش از آنکه التهابی باشد، تخریبی است. سطح زیرین بعضی از تاندون های آرنج در تماس با برجستگی آرنج است و در حین باز و بسته کردن آرنج، به لبه این استخوان می ساید. احتمالا این سایش مکرر و ایجاد ریز پارگی های متعدد، منشا اصلی شروع این بیماری است و فقدان خونرسانی کافی در این ناحیه بر تداوم فرایند تخریب تاندونها می افزاید.
متخصص ارتوپدی و صدمات ورزشی در خصوص راه های تشخیص این بیماری می گوید: تشخیص این بیماری اصولاً با معاینه توسط پزشک است، ولی برای رد سایر درگیریهای مشابه، ممکن است عکس ساده، ام.ار.آی، و نوار عصب هم درخواست شود.
دکتر مردانی در خصوص راه های درمان این بیماری به ایسنا گفت: محدوده وسیعی از درمان ها، شامل سیاست صبر و انتظار، آموزش و رفتار درمانی، تجویز آتل، تجویز داروهای مسکن، تزریق داروهای کورتیکواستروئیدی، تزریق بی حس کننده موضعی، فیزیوتراپی، تزریق خون یا پلاسمای غنی از پلاکت خود بیمار در محل، تزریق سم بوتولینوم، طب سوزنی و متدهای جدیدتر مانند درمان با امواج رادیویی و در نهایت جراحی (تنها در 10درصد موارد) برای این بیماری پیشنهاد شده اند، اما اطلاعات و یافته های کمی جهت تائیدِ هرکدام از این درمان ها وجود دارد.
وی خاطرنشان کرد: تزریقات کورتیکواستروئیدی در دسترس بوده، راحت اجرا می شوند و درمانی نسبتاً ارزان به حساب می آیند. زمینه بیماریهای روح و عصبی مثل افسردگی های واضح یا پنهان و نیز اضطراب هم مؤثر است و در این گروه از بیماران لازم است زمینه بیماری روحی و عصبی هم درمان شود و گرنه با درمان خود ضایعه آرنج و بدون درمان زمینه عصبی و روحی، معمولاً نتیجه خوب بدست نمی آید، حتی اگر بیمار جراحی گردد.
منبع: ایسنا