گلزنی عیسی آل‌کثیر در دقیقه ۶۰ هواداران پرسپولیس را به آسمان فرستاد اما لحظاتی بعد که به زمین برگشتند و استقلال بازی را از وسط زمین آغاز کرد، کابوس همیشگی به سراغشان آمد: از دست دادن پیروزی.
این همان اتفاقی است که در بازی با سپاهان نیز رخ داد و مانع از صعود سرخ‌ها به صدر جدول شد. در دربی رفت نیز مهدی قایدی در همان لحظاتی که قرمزها آماده جشن و پایکوبی می‌شدند، یک بازیکن پرسپولیس را فریب داد و توپ را به قعر دروازه فرستاد. بنابراین این نگرانی چندان هم بی راه نبود.
در عین حال پرسپولیس این فصل یک سوم گل‌های خود را در یک سوم ابتدایی بازی دریافت کرده بود و تنها شکست تیم یحیی نیز با گل خوردن در همین دقایق رقم خورده. بنابراین شروع احتیاط آمیز روز گذشته، قابل درک بود. البته هدف پرسپولیس در نیمه اول مالکیت توپ بود و در راه رسیدن به این هدف کاملا ناموفق عمل کرد. البته در نهایت آنها به پیش بینی قبلی عمل کردند و گل شان را در این بازی زدند. این گل در شرایطی رقم خورد که پرسپولیس هرگز خود را در شرایط بازی بی‌محابا قرار نداد. در یک لحظه، نفوذ وحید امیری مدافع چپ پرسپولیس و هوشمندی زوج خط حمله، کار استقلال را ساخت. پس از آن کار اصلی مدافعان تیم یحیی گل‌محمدی مشخص شد.
آنها که تجربه سپاهان و گلزنی در دقایق آخر را با خود داشتند اینبار از تمام ابزار خود استفاده کردند تا استقلال با کمترین موقعیت زمین را ترک کند. مهدی قایدی که در محاصره پهلوان، فرجی و البته کنعانی و حسینی گرفتار شده بود، هیچ شوت به دروازه‌ای نزد و شیخ دیاباته و مطهری نیز کاملا در کنترل پرسپولیس بودند.
اما ماجرا فقط در عناصر دفاعی خلاصه نمی‌شود. یکی از ایرادات پرسپولیس در بازی‌های قبلی این بود که بازیکنان خط هجوم، توانایی حفظ توپ در زمین حریف، کنترل بازی و آرام کردن مسابقه را نداشتند. این بار ولی پرسپولیسیها خیلی خوب توانستند توپ را به زمین استقلال ببرند، خطا بگیرند و اجازه ارسال‌های بلند را ندهند. نمونه بارز آن وقت های تلف شده است که نیمی از آن در زمین استقلال سپری شد تا اتفاقی مشابه بازی‌هایی مثل ذوب و سپاهان دوباره برای پرسپولیس رخ ندهد.
در نهایت و درحالیکه شاید شادی پرسپولیسیها بعد برد باوجود دوقطبی شدید بین طرفین کمی زیاده از حد به نظر می‌آمد ، گل محمدی نیز با حفظ فاصله نسبت به بازیکنان نزدیک به مهدی ابراهیمی عکاسی که روی او زوم کرده بود خوشحالی انفرادی پرحرارتش را انجام داد و با کوبیدن بطری آب به زمین بار را از روی دوشش انداخت .
آخرین فریم ، نگاه خاص او به دوربین نشانه ای بر یک خلاصی بزرگ است اگرچه به قول برایان کلاف سرمربی بزرگ انگلیسی در فوتبال یک شادی دائمی وجود ندارد چون همیشه مسابقه بعدی و فصل بعدی در کمین موفقیتها و البته خوشحالی یک مربی نشسته‌اند.
