دعای روز دوازدهم ماه رمضان/ گنجى که فانى نمى‏‌شود

به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، در دعای روز دوازدهم ماه مبارک رمضان از خداوند درخواست داریم اللهمّ زَیّنّی فیهِ بالسّتْرِ و العَفافِ؛ و اسْتُرنی فیهِ بِلباسِ القُنوعِ و الکَفافِ؛ و احْمِلنی فیهِ على العَدْلِ و الإنْصافِ؛ و امِنّی فیهِ من کلِّ ما أخافُ بِعِصْمَتِکَ یا عِصْمَةَ الخائِفین». یعنی خدایا مرا در آن با پوشش و پاکدامنى زینت بده و بپوشانم در آن جامه قناعت و خوددارى؛ و وادارم کن در آن بر عدل و انصاف؛ و آسوده‌ام دار در آن از هر چیز که می‌ترسم؛ به نگاهدارى خودت اى نگه‌دار خائفان.

قناعت در لغت، به معنای راضی بودن به آنچه قسمت و روزی انسان است، یا راضی بودن به قلیل و کم و یا به معنای اکتفا کردن به اندک از آنچه مورد نیاز انسان است. قناعت در اصطلاح، حالتی است برای نفس که باعث اکتفا کردن آدمی به قدر حاجت و ضرورت است. همچنین گفته شده قناعت در اصطلاح، عبارت از این است که انسان بیش از هر چیز به خداوند متعال متکی و هرچه در اختیار دارد خشنود و سازگار باشد و با عزت نفس و آبرومندی به سر برد و هیچ‌گاه چشم‌داشتی به دیگران نداشته، از نداشتن امور مادی و کمبودها‌ اندوهگین و حسرت‌زده نباشد.

از پیامدهای مثبتی که برای قناعت در روایات می‌بینیم، عزت و سر فرازی، گنج بى پایان و قناعت و بى‏‌نیازى است؛ به عنوان مثال رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: قناعت گنجى است که فانى نمى‏‌شود و نیز فرمود: قناعت مالى است که تمام نمى‏‌شود. یا دربارۀ عزت، قرآن به صراحت بیان می‌کند که «وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِینَ» یعنی عزت مخصوص خداوند، رسول خدا و مؤمنان است؛ این عزت و سر فرازی اهمیتش به قدری است که به انسان مؤمن اجازه داده نشده است که به هیج وجه خود را در مقابل دیگران خوار و زبون کند. امیر مؤمنان علیه‌السلام فرمود: هیچ‌کس از شخص قانع عزیزتر نیست، یا فرمود «قناعت وسیله عزّت است». (غرر الحکم و درر الکلم، ص 392)