به گزارش منیبان، دومینوی مرگ؛ این دقیق ترین توصیف از یک تورنمنت حساس است. خصوصاً اگر پای فینال رقابت‌ها هم در میان باشد، چه بدتر. دومینویی که تنها یک لغزش در آن کافیست که آمال و آرزوهای چند میلیون هوادار خاکستر شود. فرقی نمی کند که کاپیتان تیم باشید یا جوان خام، باید نشان نابودگر آرزوها را تا آخر عمر با خود حمل کنید. یحیی گل محمدی با این نشان بیگانه نیست. او خودش با آن پنالتی چیپ بدموقعش می داند که عملکرد یک بازیکن تا چه حد در تاریخ می تواند به یادگار بماند. مثل هیتلر! یک اشتباه می تواند نام بازیکن را در تاریخ سر زبان ها بیاندازد.
درست بعد از خیزش چند میلیونی مردم ایران از روی زمین بعد گل فینال، تنها چند دقیقه کافی بود تا احمد نوراللهی با بی دقتی و بی رحمی VAR، ذوق هواداران و بازیکنان را با تقدیم پنالتی کور کند. نیمه دوم هم که آن هند شوکه کننده مهدی شیری و پنالتی بعدی.
دو خطا، دو پنالتی، دو شلیک به قلب پرسپولیس و دو اشتباه قرن. گرچه نوراللهی بعد از آن بازی سعی کرد جبران کند و با نمایش نسبتاً خوبش در لیگ جای خود را در قلب هواداران باز کند و یا مهدی شیری تلاشش بر این بود که کم نوسان‌تر ظاهر شود، اما برای هواداری که پوکر قهرمانی تیمش را دیده است، تجربه بار پنجم آن هرگز به لقب قهرمان آسیا نمی چربد.
فوتبال همان قدر که می تواند شعف و شادی ببخشد، بی رحم است. یک اشتباه می تواند تا آخر عمر روح و روان یک فوتبالیست را بخراشد و از آن بدتر افسوس ناتمام هواداران را به دنبال داشته باشد. قهرمانی آسیا برای پرسپولیس ناممکن نیست و یک روز بالاخره کار نیمه تمام را تمام می کند، اما خودتان خوب می دانید فینال قطر و جدال با اولسان هرگز فراموش نخواهد شد.